Categorie: 3,5 sterren

De paardenfluisteraar – Een stille droom – Gina Mayer – Recensie

De paardenfluisteraar – Een stille droom – Gina Mayer – Recensie

Een stille droom is het vijfde deel in de serie De paardenfluisteraar, geschreven door Gina Mayer.

Zoë zit op het gerenommeerde ruiterinternaat Snowfields in het noordwesten van Canada. Sinds een jaar was daar een speciale klas die zich vooral richtte op Naturel Horsemanship. De paardenfluisteraars – zoals de leerlingen door de rest van de school werden genoemd – leerden met paarden te communiceren. Zonder druk, zonder hulpmiddelen en vooral zonder woorden. Voordat Zoë aan haar opleiding op Snowfields was begonnen, had ze met haar dwarsfluit in de grootste concertzalen ter wereld opgetreden. Ze was een internationale ster geweest, maar had dit allemaal zonder enige aarzeling opgegeven voor Shaman en Snowfields.

Het einde van het schooljaar naderde, nog zeven dagen tot de laatste schooldag. Zoë zal de acht weken zomervakantie bij haar ouders in Vancouver doorbrengen. Liever blijft Zoë gewoon op Snowfields, bij de zwarte hengst Shaman en haar klasgenoot Cyprian. Ze is al een tijdje heimelijk verliefd op Cyprian. Cyprian is op zoek naar zijn voormalig paard Eclipse, die door een wrede hockeytrainer gekocht blijkt te zijn. Natuurlijk wil Zoë maar al te graag helpen en meldt zich aan bij de trainer voor een opleiding tot jockey. Dit omdat ze dit als de enige mogelijkheid zit om stiekem bij de appaloosa Eclipse in de buurt te kunnen komen. Met de hoop dat dit paard te redden is…

Dag na dag stond hij alleen in zijn dichte box naar de houten wand te staren. Als hij zijn hoofd hief, zag hij de hemel, die afwisselend licht en donker werd. Maar misschien beeldde hij zich dat maar in.

Het lezen van de proloog geeft een wat verdrietig gevoel en er ontstaan vragen in het hoofd. Wat is er gebeurd en is dit paard nu echt zo vals? Dit maakt gelijk nieuwsgierig naar het hele verhaal, dat verteld wordt vanuit het perspectief van een alwetende verteller. Hoofdstukken met cursief gedrukte tekst verhalen vanuit het paard Eclipse, en die zijn soms best wel heftig en zielig. Tijdens het eerste begin van het verhaal wordt een korte uitleg gegeven over Zoë en haar grote talent. Dit maakt dat Een stille droom best losstaand te lezen is, maar het is veel leuker om bij het begin van de serie te beginnen. Vooral om de personages en hun bijbehorende karakters goed te leren kennen. Doordat Zoë eerder met haar talent veel geld heeft verdiend, zijn de mogelijkheden voor haar eindeloos. Bijvoorbeeld om te reizen zonder dat ze zich zorgen hoeft te maken over de kosten. In dit deel blijkt het erg handig te zijn vooral als ze Cyprian wil helpen.

Ze schreeuwden tegen hem, sloegen hem en trapten hem, maar hij werd toch steeds langzamer. Zijn kracht én wilskracht vloeiden langzaam uit hem weg.’

De auteur laat de personages mooi meegroeien met de tijd en het zijn niet alleen situaties met paarden waarmee ze te maken hebben. De thema’s vriendschap en geloven in jezelf komen in elk deel sterk naar voren en nu de personages ouder worden, wordt het thema verliefdheid aangestipt. Zo is Een stille droom niet alleen spannend, maar zijn er ook voor de doelgroep herkenbare situaties in het verhaal verweven. De serie is geschreven voor kinderen vanaf tien jaar, tieners dus en Mayer houdt duidelijk rekening met de ontwikkeling en het gevoelsleven van een tiener. Uiteraard zal degene die gek is van paarden deze serie het meest aanspreken. Er wordt vaak meer gesproken over paardenmeisjes, en daar Zoë het hoofdpersonage is, zou men verwachten dat deze serie echt voor meisjes is. Maar er zijn ook mannelijke bijpersonages met een grote rol zoals Cyprian, waar een (paarden)jongen zich mee kan identificeren. Dit samen met een spannend onderwerp en spannende fragmenten maakt het boek zeer geschikt voor een brede doelgroep. Naast dat het verhaal zich vlot laat lezen, is het ook nog interessant en leerzaam.

Een stille droom is wederom een fantastisch deel in de filmisch geschreven serie De paardenfluisteraar. Lekker spannend maar soms ook wat verdrietig.

4****

Met dank aan uitgeverij Pelckmans voor het recensie-exemplaar.

De man op de brug – Björn Paqualin – Recensie

De man op de brug – Björn Paqualin – Recensie

Björn Paqualin debuteerde in 2021 met Waar rook is. Hij is een screenwriter die zich bezighoudt met de ontwikkeling van tv-series, zoals de Netflix-serie Young Wallander. Zijn ervaring als scenarioschrijver laat hij goed gelden door middel van een zeer beeldende schrijfstijl. De man op de brug is het tweede deel van een trilogie met hoofdpersonage Stella Robertson.

Als er twee vrouwen worden aangevallen in een Zweeds natuurreservaat lijkt er een verband te zijn met een dubbele moord vijf jaar geleden. De dader is nooit gevonden. Inspecteur Stella Robertson is nog steeds geschorst. Er loopt nog steeds een onderzoek naar de gebeurtenissen van een jaar geleden. Hierbij kwam haar ex-man om het leven en Stella was daarbij aanwezig. Een journalist weet meer en dreigt dit openbaar te maken. Omdat Stella haar dochter wil beschermen besluit ze een deal te sluiten met de journalist. Ze zal hem helpen met de zaak van de dubbele moord als hij beloofd zijn mond te houden…

De man op de brug is het tweede deel met hoofdpersonage Stella Robertson. Een personage die in het eerste deel Waar rook is, een verpletterende indruk heeft gemaakt. Ook de auteur heeft zich met het eerste deel gelijk goed op de kaart gezet. De hoofdstukken zijn over het algemeen kort, met een uitzondering daargelaten. Ook nu is de schrijfstijl wat staccato, en de zinnen zijn kort en bondig. Maar wat overheerst De man op de brug is de filmische schrijfstijl. Niet alleen wat betreft de omgeving, maar alle details en de dialogen zijn beeldend neergezet. Alsof men een film aan het kijken is maar dan wel een film met een behoorlijk tempo. Niet heel even wegkijken want je kan wel eens iets essentieels missen.

Toch is De man op de brug vergeleken bij Waar rook is, wat matter in de beleving. Alsof het nu minder goed lukt alles perfect over te brengen naar de lezer. Of de verwachting lag na het indrukwekkende debuut te hoog. De auteur geeft wel in een interview aan dat dit tweede deel een stuk moeilijker was om te schrijven. Pas halverwege ontdekte hij fouten in de plot doordat hij te weinig aandacht had besteed aan uitwerking aan de voorkant. Dus moest hij weer helemaal terug en veel herschrijven. In dit boek krijgt de lezer een ander beeld van Stella, minder cynisch, er is meer aandacht voor haar zwaktes. Om Stella helemaal goed te begrijpen is het raadzaam eerst Waar rook is te lezen. Voor het verhaal ansich maakt het niet veel uit, maar wel om meer in de diepte te komen. De verhaallijn wordt prima opgebouwd, en de auteur is er in geslaagd het boek alsnog goed uit te werken. Ook lukt het prima om een voortdurend spanningniveau te behouden. Misschien is dit boek niet helemaal volgens de verwachting, de allerlaatste bladzijde maakt weer bloednieuwsgierig naar het volgende deel. En de vraag die hierbij wordt opgeroepen of het derde deel wel het laatste deel gaat worden of dat de auteur beslist dit personage nog verder te ontwikkelen. Mogelijkheden genoeg …

Filmisch geschreven, ideaal om hier een Netflix-serie van te maken!

3½***

Met dank aan uitgeverij Volt voor het recensie-exemplaar. Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Opa Goochel – Yvonne Deinert – Recensie

Opa Goochel – Yvonne Deinert – Recensie

Over de auteur
Yvonne Deinert (Amsterdam, 1965) werkt als programmamanager in de zorg. In mei 2014 debuteerde Yvonne bij uitgeverij LetterRijn met haar eerste Young Adult, Het midden van nergens. In november 2016 kwam de opvolger Rauw uit.
Tijdens haar werk zag ze de gevolgen van dementie voor het functioneren van mensen én voor hun omgeving. Dit raakte haar en inspireerde haar tot het schrijven van Opa Goochel.

Het verhaal
Roem heeft een beroemde opa. Zijn opa was de beste goochelaar ter wereld: Magische Midas. Hij heeft zelfs een keer een heel belangrijke prijs gewonnen. Roem is nog samen met zijn moeder en oma bij de wedstrijd geweest, in Parijs. Roem wil zelf ook goochelaar worden en heeft al veel trucs geleerd. Maar voor het leren van grote trucs moet hij nog wachten, hij moet minstens twaalf jaar oud zijn. Roem is net tien jaar geworden dus nog twee jaar, maar zijn opa wordt wel steeds vergeetachtiger. En Roem wil ook niet wachten tot hij twaalf jaar oud wordt, dus hij heeft haast om die grote en belangrijke trucs te leren. Maar gaat dit wel op tijd lukken?

Bij opa staat een kluis en daar zit een schriftje in met alle goochelgeheimen. Maar zonder de sleutel kan Roem er niet bij. Elk jaar is er op school een herfstfeest en de school heeft gevraagd of hij en zijn opa kunnen optreden. Maar Roem zijn moeder vindt dat geen goed idee want dat is veel te vermoeiend voor opa. Toch als de meester nog eens aan Roem vraagt, zegt Roem toe. Maar zijn opa begint steeds meer te vergeten en hij lijkt tegenwoordig steeds vaker de weg kwijt te zijn. Roem snapt het niet helemaal, hij baalt ervan dat zijn opa hem geen nieuwe en grote trucs wil leren.

Recensie

‘Roem kijkt vol spanning naar de gerimpelde goochelhanden van opa. Zal de truc vandaag goed gaan?’

Opa Goochel is een leesboek voor kinderen van 8-10 jaar. Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief van de alwetende verteller, in de derde persoon. Het begint met dat Roem bij zijn opa is. De moeder van Roem is huisarts en als zij nog aan het werk is, gaat Roem altijd naar zijn opa. Dat is ook altijd leuk, want dan kan hij goocheltrucs leren. Maar de laatste tijd wordt het minder en ook nu vergist zijn opa zich weer met een truc. Er zijn steeds meer momenten dat opa het even niet meer weet, wat voor behoorlijk wat frustratie zorgt voor Roem. Zo wordt de (jonge) lezer meegenomen in een verhaal met het belangrijke thema Alzheimer.

Yvonne Deinert heeft in eenvoudige taal een luchtig verhaal om dit thema gebouwd. Luchtig maar ook leerzaam waardoor het thema meer begrijpelijk wordt voor kinderen. Zodat ze snappen waarom opa of oma zo doet, en waarom er dan bepaalde beslissingen moeten worden genomen. Ook laat Deinert het van verschillende kanten zien. Hoe is het voor degene die begint met dementeren en die zijn leven voorbij ziet gaan, maar ook hoe het is voor de mensen die dichtbij degene staan. Een dochter die haar vader kwijtraakt in de vergetelheid. Een jongen die zijn opa ziet veranderen en daarmee misschien zijn droom niet kan verwezenlijken. Als je het zelf hebt meegemaakt, dan zie je dat de auteur precies de belangrijke dingen aanstipt. De eerste kleine veranderingen die al voor waakzaamheid zorgen tot het moment dat er nog nauwelijks herkenning is en het geheugen onherstelbaar beschadigd is.

Opa Goochel is een kinderboek en zo moet het ook gelezen worden. Vandaar ook die fijne luchtigheid die Deinert door het hele verhaal weet te behouden. Met vlotte pen geschreven in een meeslepende verteltrant en in een prachtig jasje gestoken. Maar chroom vooral niet als oudere ook dit boek te lezen en kom erachter waarom het belangrijk is dat jouw kinderen dit boek gaan lezen. Het is niet alleen leerzaam maar ook gewoon een heel leuk en soms zelfs ontroerend verhaal. Dit heeft de auteur goed gedaan!

4****

Wendy Wenning

Titel: Opa Goochel| Auteur: Yvonne Deinert | Uitgever: Neckar| ISBN: 9789493192492   | Blz: 184 | september 2022

De royalty’s van Opa Goochel zullen worden gedoneerd aan Stichting Alzheimer Delft – Westland – Oostland (DWO).

Lees hier de preview van Opa Goochel

Obsessie – Jet van Vuuren – Recensie

Obsessie – Jet van Vuuren – Recensie

Jet van Vuuren schreef in 2011 haar eerste thriller en heeft inmiddels heel wat thrillers op haar naam staan. Oer-Hollandse thrillers met vrouwen in de hoofdrol. Herkenbare vrouwen, maar wel vrouwen met een bepaalde achtergrond.

Laura is na veel vallen en opstaan eindelijk gelukkig met Kees, een avontuurlijke vlieginstructeur. Maar dan verongelukt Kees met een vliegongeval en Laura stort volledig in. Hij laat haar niet alleen achter met veel verdriet maar er blijken ook veel schulden te zijn. Als toevallig een oude huisgenoot van haar contact zoekt, besluit ze tijdelijk bij hem in te trekken om even tot rust te komen. Maar dan lijkt het verleden haar in te halen en komen er alleen maar meer problemen bij. Lukt het Laura om uit de ellende te komen?

Kees was dood. Het licht in haar leven was voorgoed gedoofd. De maand april was tot nu toe dan nog zo zonnig en stralend, voor Laura was alles inktzwart.’

Obsessie verhaalt vanuit het perspectief van Laura, vanuit de derde persoon. Het verhaal heeft een vliegende start en het kost dan ook totaal geen moeite om in het verhaal te komen. Er is gelijk veel sympathie voor Laura vanwege de problemen die ze na de dood van haar man op haar bordje krijgt. Wel komt er gelijk de vraag op hoe haar verleden in elkaar zit en waarom het zo lang heeft geduurd voordat ze de ware tegenkwam. Dat laatste wordt niet echt duidelijk, maar beetje bij beetje komen we er wel achter wat er in haar jeugd is gebeurd. Het volledig ontrafelen heeft zijn tijd nodig en dat maakt dat het verhaal blijft intrigeren. Alle personages hebben zo hun eigen geheimen en de personages zijn eerst best moeilijk te doorgronden. Van Vuuren weet de lezer hiermee ook goed te bespelen al zijn door de hints die gegeven worden niet alle plotwendingen onverwacht. Er is een personage die toch een bepaald gevoel opwekt al blijven er nog wat twijfels rondwaren. In ieder geval zal niet elke lezer op het verkeerde been te zetten zijn, maar dit is niet van invloed op de spanningsboog.

De fijne, soepele schrijfstijl van de auteur maakt Obsessie toegankelijk voor een grote doelgroep. Korte, krachtige zinnen en geen onnodige details. De boeken van Jet van Vuuren doen soms lichtjes denken aan de boeken van Suzanne Vermeer, maar die van Van Vuuren hebben net dat beetje meer. Juist door een verknipte vrouwengeest te gebruiken. Al gaat dat in deze thriller niet helemaal op naar mijn mening, daar het niet alleen om een verknipte vrouwengeest draait. De titel van het boek Obsessie verklapt al gelijk een belangrijk thema in deze thriller en tijdens het lezen wordt het ook steeds meer duidelijk. Alleen kan de lezer ook nog wel eens verrast worden in dit opzicht…

Obsessie is een spannende thriller met intrigerende personages en een thema met verrassingen.

3½***

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Titel: Obsessie| Auteur: Jet van Vuuren | Uitgever: Ambo|Anthos| ISBN: 9789026357282  | Blz: 320 | augustus 2022

Verraderlijk patroon – Marlen Visser – Recensie

Verraderlijk patroon – Marlen Visser – Recensie

Marlen Visser is auteur en schrijfcoach. Met haar debuut Stem! trok ze gelijk de aandacht van de lezers en in 2020 maakte ze indruk met haar inmiddels derde thriller Noodlot. De novelle Verraderlijk patroon heeft ze geschreven in samenwerking met haar dochter Ginger Beek.

Luca is achttien jaar en woont samen met haar moeder en haar gehandicapte broertje Sem. Ze heeft nu schoolvakantie en heeft een baantje bij het casino gevonden. Een baantje waarbij je niet vroeg op hoeft te staan en ze heeft al snel een goede klik met haar collega’s. Haar moeder heeft er wel wat moeite mee, vooral omdat Luca ‘s avonds laat nog over straat moet. Maar Luca ziet er geen gevaar in, ze vindt zichzelf al heel volwassen met haar achttien jaar. Regelmatig spreekt ze na het werk nog even af met haar collega’s om wat te gaan drinken. Maar het is niet alleen alcohol wat hier gebruikt wordt, bijna elke keer gebruiken ze ook lachgas. En niet in kleine hoeveelheden. Luca heeft een zwak voor haar collega Ricardo en als ze op een avond alleen met hem is, gebruiken ze weer lachgas. Met niet te overziene gevolgen…

De rest van de avond gaat in een waas aan me voorbij. Ik hoor mezelf praten, maar het lijkt alsof iemand anders de woorden verzint. Ik zie mijn vrienden bewegen en lachen alsof ze in hun eigen bubbel zitten waar ik niet bij kan komen.

De inleiding die de lezer krijgt in het begin van Verraderlijk patroon maakt duidelijk dat Luca best veel verantwoording heeft thuis. Samen met haar moeder zorgt ze voor haar broertje. Als haar moeder moet werken, is het de bedoeling dat Luca zoveel als mogelijk oppast, zodat er geen vreemde hoeft op te passen. Maar Luca wil ook leuke dingen doen en laat zich maar al te graag meeslepen. Meeslepen in dingen waar ze nog niet zo snel gevaar in ziet. Achttien jaar is dan wel een mooie leeftijd, maar volwassen worden heeft wel wat meer tijd nodig. Maar het is wel een leeftijd waar je als jongere nog zoekende bent en dit weten de auteurs heel goed te omschrijven. Welke confrontaties dit kan opleveren en hoe er dan even wat afstand kan komen tussen bijvoorbeeld moeder en dochter. Of Marlen Visser en Ginger Beek hier uit ervaring spreken is niet bekend, al zou het zomaar kunnen.

Qua spanning is Verraderlijk patroon niet zo’n hoogvlieger, er is in ieder geval geen explosieve spanning voelbaar. Toch zindert het wel onafgebroken en er wordt een verwachtingspatroon gecreëerd. De dingen die er gebeuren zijn niet altijd zoals verwacht wordt, wat een fijne onvoorspelbaarheid geeft. Wel worden in deze novelle de gevaren van het gebruik van lachgas uitgelegd en wordt er hier een voorbeeld gegeven dat misschien extreem is, maar zeker wel voorkomt. Het lijkt dus in het begin allemaal heel onschuldig, maar in Verraderlijk patroon wordt er een duidelijk signaal afgegeven dat het absoluut niet zo is.

Geen hoge spanning, maar wel een hele duidelijke boodschap in deze vlot geschreven novelle.

3½***

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Titel: Verraderlijk patroon| Auteur: Marlen Visser Uitgever: Kluitman| ISBN: 9789020696561  | Blz: 112 | juni 2022

Oostwaarts – Jolanda Ivonne Clément – Recensie

Oostwaarts – Jolanda Ivonne Clément – Recensie

Jolanda Ivonne Clément studeerde marketing, communicatie en (bedrijfs)journalistiek. Ze schreef voor diverse vakbladen en publiceerde bijdragen in onder andere het FD, HP/De Tijd. Bij Amazon verscheen in 2015 haar spannende novelle Bloedpaarden, die de bestsellerlijst haalde. Oostwaarts is haar debuutroman en is gebaseerd op het leven van haar grootmoeder. 

Het is 1952 en Heindert woont in Oud-Alblas alleen met zijn moeder. Hij heeft geen flauw idee waar zijn vader is en zijn moeder zwijgt over het verleden. Ze zijn al regelmatig verhuisd en het waarom is voor Heindert ook een raadsel. Dan pakt zijn moeder Suze op een avond plots hun spullen en ze vertrekken. Alles laten ze achter en waar ze heen gaan is nog onbekend. 

‘Zonder iets te vragen pakte ik de bagage en volgde haar. Wat ze ook had uitgespookt, ik zat er mooi mee opgescheept.’

Het grootste gedeelte verhaalt vanuit het perspectief van Heindert, in de eerste persoon. Af en toe is er een perspectiefwisseling waarin Suze, zijn moeder aan het woord is. Die fragmenten zijn niet altijd even duidelijk, maar ze geven wel meer inzicht in haar verleden. Langzaam wordt er meer helder gemaakt wat er in het verleden gebeurd is en waarom ze steeds moeten vluchten. Ook al is er al veel geschreven over de oorlog en wordt er nog steeds veel over geschreven, het onderwerp in dit boek wordt minder vaak aangekaart. Een vrouw die tijdens de bezetting een relatie met een Duitse soldaat heeft gehad en waar een kind uit is voorgekomen. Een kind die daarom altijd op zijn hoede moet zijn, terwijl hij hier zelf niet voor heeft gekozen. 

‘Een rij van kaalgeschoren meisjes ging haar voor, een voor een met menie besmeurd, een hakenkruis op het achterhoofd en dan veren erover heen.’

Een roman over schuld en onschuld, een roman die de impact van een verleden laat zien. Een verleden waar niet voor gekozen is, maar wat overkomen is. Een roman die beeldend is geschreven, die de zintuigen prikkelt. Oostwaarts is geen roman met een snelle verteltrant. Het is meer kabbelend en laat langzaam doordringen. Zodra je als lezer begint te begrijpen wat hier allemaal gebeurt of gebeurd is, voel je de zwaarte van het thema. Een zwaar thema dat Clément op een ietwat luchtige maar toch aangrijpende wijze heeft neergezet. Dit is zo’n boek dat na het lezen even moet bezinken en een verhaal dat moeilijk los te laten is. De naam Heindert staat vanaf nu opgeslagen in het geheugen.

3½***

Wendy Wenning

Met dank aan uitgeverij Ambo|Anthos voor het toesturen van een recensie-exemplaar.

Titel| Oostwaarts | Auteur: Jolanda Ivonne Clément
Uitgever: Ambo|Anthos | ISBN: 9789026354229| Blz: 256
Verschijningsdatum: augustus 2021

Schaduwen – Anja Feliers- Recensie

Schaduwen – Anja Feliers- Recensie

Tot twee keer toe won een titel van Anja Feliers de prijs voor de Beste Vrouwenthriller van het jaar. Eerst met Het perfecte meisje, met hoofdpersonage Kathleen Verlinden, en in januari 2021 met Huid tegen huid, met hoofdpersonage Caro Westerhof. Dus je zou zeggen dat Anja Feliers geen introductie nodig heeft. Maar toch zie je in Nederland in weinig winkels thrillers van deze auteur liggen. Zou het komen omdat ze een Vlaamse auteur is? Maar ze woont maar 7 kilometer van Maastricht vandaan. Jaren geleden werd in een interview gezegd dat ze wat dat betreft een beetje een grensgeval is, maar dit gaat echt niet op voor de thrillers die ze schrijft. Haar thrillers gaan over ‘gewone’ mensen en hebben een psychologische lading, zoals we in thrillers van Nederlandse bodem vaak zien.

Perre wilde schreeuwen, zo hard als hij kon, de ziel uit zijn lijf, maar alle geluiden bleven roerloos in zijn keel steken. De diepte slokte hem op. Hij maaide nog met zijn armen, maar alles wat hij deed was zinloos.

Schaduwen is het derde deel met hoofdpersonage Caro Westerhof. Caro heeft nog steeds moeite met het verlies van haar man Cas. Ze moet verder met haar leven, maar dat valt niet mee. Het gevoel niet veilig te zijn speelt hierin mee. En sinds de dood van Cas blijkt ze over een gave te beschikken. Ze heeft dit nog niet helemaal onder controle, maar omdat ze door die gave in contact kan blijven met Cas, geeft het haar op een bepaalde manier enige troost. Perre, de zoon van Emilie is verongelukt, een dag nadat zijn beste vriend dood is aangetroffen in een park. Het lijkt erop dat Perre zelfmoord heeft gepleegd, maar Emilie is hier niet overtuigd. Bij toeval hoort ze van de gave van Caro en vraagt haar om hulp. Maar kan Caro haar helpen?

Al bij het lezen van de achterflap zal een lezer het gevoel krijgen eerst meer te willen weten over Caro. En het is inderdaad wel het beste de eerste twee delen uit deze reeks eerst te lezen om het plaatje rondom Caro compleet te krijgen. Schaduwen is in drie delen verdeeld en het verhaal wordt verteld vanuit een wisselend perspectief. Veel gedreven door dialogen en dit maakt dat het bijna lijkt een spannende televisieserie te kijken. Er is bij Caro voortdurend een bepaalde dreiging voelbaar en in het geval van Emilie is er een gevoel van machteloosheid en ontkenning. Emilie wil voornamelijk antwoord op de vraag waarom en met de hulp van Caro hoopt ze dat antwoord te krijgen. Voordat Emilie haar antwoord krijgt op het waarom, is er voor de lezer al veel duidelijk, alleen zijn er nog wat losse eindjes. Als Feliers deze aan elkaar vast begint te lijmen, komt dan ook niet alles volkomen uit de lucht vallen. Maar met het vastplakken van het laatste stukje weet Feliers de lezer alsnog flink te verrassen.

Net als haar eerdere thrillers is Schaduwen een toegankelijk geschreven thriller, met fijne momenten van spanning en een actueel thema. In deze thriller staat acceptatie centraal. Heel even lijkt het of Caro als personage volledig stilstaat in de uitwerking maar dit wordt later grotendeels goedgemaakt. Er is een open einde dat gelijk weer nieuwsgierig maakt en dat laat zien dat Feliers nog het een en ander in petto heeft voor Caro. Het voorspelbare in Schaduwen maakt dit niet het beste boek van de auteur, dat ze beter kan heeft ze al vaker laten zien. De hoop is nu weer gericht op het volgende deel uit deze reeks.

Een aangrijpend verhaal met een hoge psychologische lading.

3½***

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder op www.vrouwenthrillers.nl gepubliceerd

Titel: Schaduwen | Auteur : Anja Feliers
Uitgever: Pelckmans uitgevers| ISBN: 9789464014952 |Blz: 332
Verschijningsdatum: oktober 2021

BookSpot de online boekenwinkel

Het schaduwmeisje – Lydia Albadoro – Recensie

Het schaduwmeisje – Lydia Albadoro – Recensie

Lydia Albadoro- Van Houten debuteerde in 2015 met de thriller Doodstil. Toen was al gelijk duidelijk dat de auteur zich onderscheidde door haar filmische schrijfstijl en de uitvoerig beschreven scènes die onder de huid kruipen. Inmiddels zijn er meerdere thrillers van deze auteur verschenen.

Faith is opgegroeid in een woongemeenschap en werkte tot voor kort als receptioniste bij een van De Valk Hotel. Maar dan wordt haar een droombaan aangeboden. Een baan op een luxe cruiseschip en als ze de rijke Italiaanse jet setter Vito Vitalis ontmoet lacht haar een mooie toekomst toe. Althans, zo lijkt het in het begin. Maar als snel komt ze erachter dat ze alleen maar gebruikt wordt. De droombaan blijkt een regelrechte nachtmerrie te zijn. Kan ze ontwaken uit deze vreselijke droom?

Het schaduwmeisje bestaat uit vier delen waarvan de eerste drie verhalen vanuit het perspectief van Faith en het laatste deel vanuit Jason Harris, een privédetective. Allemaal in de derde persoon. Opvallend in de eerste delen is de schrijfstijl. Het lijkt soms wat kinderlijk, onvolwassen geschreven. Ook is er af en toe een gevoel van chaos, alsof er dingen overgeslagen worden. Maar dit nader bekeken als het boek uitgelezen is, geeft dit juist een perfect beeld van het hoofdpersonage Faith. De naïviteit is op deze wijze zeer tastbaar neergezet, maar toch kan deze wijze van vertellen een lezer doen afhaken. Vooral omdat dit in het begin van het boek het meeste opvalt. Faith had een veilige, beschermde basis in de woongemeenschap en van de wereld daarbuiten was het meeste onbekend. Terwijl Faith denkt dat er een wereld voor haar opengaat is zij door haar onschuld de perfecte persoon om gebruikt te worden.

Dit boek is een Nederlandse thriller, maar de auteur weet aan al haar thrillers een buitenlands tintje te geven. Dit vaak al door de namen van de hoofdpersonages, maar ook door de setting. En ook in Het schaduwmeisje zien we de meest uiteenlopende situaties op filmische wijze beschreven. Laat je fantasie het geschrevene in beelden omzetten en je ziet een spannende film voor je. Een met een totaal onverwachte plottwist. Alles in dit boek is verraderlijk. Niet alleen de personages, maar ook het verhaal zelf. Niets is zo onvoorspelbaar als Het schaduwmeisje. Maar dit geldt ook wel een beetje voor de auteur, vooral door haar typische, ondoorgrondelijke verteltrant die soms alle fantasie te boven gaat.

3½***

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Klik hier voor een voorproefje

Titel: Het schaduwmeisje |Auteur: Lydia Albadoro
Uitgever: Kabook uitgevers|ISBN: 9789083042466|Blz: 268
Verschijningsdatum: 22 augustus 2021

Het schaduwmeisje is verkrijgbaar in elke (online)boekhandel.

Thrillers algemeen

Angstschreeuw – Annemieke Vaneman – Recensie

Angstschreeuw – Annemieke Vaneman – Recensie

Annemieke Vaneman woont met haar man in Lelystad. Ze is al meer dan 15 jaar werkzaam als leraar in de bovenbouw. Jaarlijks schrijft ze het script van het spel Cluedo voor het schoolkamp waarin ze haar fantasie de vrije loop geeft. Omdat de verhalen die zij bedacht steeds langer werden, vond ze het een uitdaging om er een boek van te schrijven. Dit is uitgemond in het tweeluik Angstschreeuw en Doodsangst. Een leuke bijkomstigheid is dat dit boek zich afspeelt in mijn huidige woonplaats Nunspeet en in een van mijn vorige woonplaatsen, Vierhouten. In Vierhouten woonde ik tegenover de plek waar de schoolkampen gehouden worden. Dit geeft wel een extra beeld tijdens het lezen van dit boek, die onder mijn aandacht werd gebracht door boekhandel Osinga in Nunspeet.

Jelle zit in de derde klas havo. Zijn ouders zijn niet lang geleden gescheiden, grotendeels woont Jelle bij zijn moeder. Elk jaar kijkt hij uit naar het schoolkamp en eindelijk is het weer zover. Het kampgebouw waar ze verblijven ligt op loopafstand van het dorpje Vierhouten. Eenmaal aangekomen is het eerst zaak een bed te veroveren en nadat alle regels zijn uitgelegd is er middageten. Hierna gaan ze, net als elk jaar, Vossenjacht spelen. Maar dit jaar zal er nog een spel worden gespeeld, Cluedo. Een spel waarbij er een ‘moord’ zal worden gepleegd en men op zoek moet naar de dader. Alleen loopt het uit de hand want er wordt echt een moord gepleegd. Als de moordenaar hoort dat ‘toprechercheur’ Jack Dijkstra op de zaak is gezet, besluit hij zijn pijlen om hem en zijn gezin te richten. Milan, de moordenaar, weet zonder dat iemand het doorheeft, te infiltreren in het leven van Jack. Als Jack en zijn gezin te maken krijgen met bedreigingen, en iemand uit hun directe omgeving gevaar loopt, loopt de spanning op …

Angstschreeuw is het eerste deel van een tweeluik. Het boek is geschreven vanuit verschillende personages, ook vanuit de dader, in de eerste persoon. Het perspectief wisselt voortdurend maar duidelijk wordt aangegeven welk personage aan het woord is. Gevaar van het schrijven vanuit de eerste persoon is dat het woordje ‘ik’ veelvuldig in zinnen terug te vinden is en dat is hier ook regelmatig het geval. Dit maakt de zinnen wat strak en scherp. Dit wordt minder naarmate het verhaal vordert, alsof de auteur er dan beter in slaagt een zin zodanig om te buigen dat het woordje ‘ik’ minder vaak gebruikt hoeft te worden. De zinnen krijgen dan ook veel meer soepelheid. De snelle kennismaking met de dader laat even verwachten dat het een en ander voorspelbaar kan zijn, maar dat is absoluut niet het geval. Halverwege het verhaal valt heel even de spanning weg, maar dit geeft dan ook wel weer een mooi rustpunt in het geheel. 

Als we lezen over het schoolkamp en het spel dat gespeeld wordt, voelt het verhaal eerst meer aan als een Young adult, in plaats van een thriller voor volwassen. Dit blijft met vlagen zo en laat het boek er een beetje tussenin vallen. Maar ook zien we hierin een verandering als we steeds verder in het verhaal komen. Het verhaal krijgt meer volwassenheid en ook begint de spanning steeds hogere vormen aan te nemen. Heftige fragmenten geven verklaring aan de titel, een titel die op meerdere punten inzetbaar is. Ondanks de paar puntjes van (opbouwende) kritiek ben ik aangenaam verrast door dit debuut. Juist door het schrijven vanuit meerdere perspectieven wordt de lat gelijk hoog gelegd. Maar Vaneman laat zien dat ze dit goed kan handelen. Daarnaast heeft ze een prachtige beeldende schrijfstijl waardoor bepaalde fragmenten extra rauw op je dak komen en lang op je netvlies blijven staan. De gedachten van de personages weet ze uitstekend over te brengen waardoor de lezer zich goed kan inleven. De auteur is best keihard voor haar personages, en laat dan ook niet alles eindigen zoals de lezer zal verwachten. En dat kan er behoorlijk flink inhakken. 

Enige teleurstelling vinden we op de laatste bladzijde, want het verhaal is nog niet klaar. Vragen blijven nog onbeantwoord, hiervoor moeten we wachten op het tweede deel: Doodsangst. Graag had ik al willen doorlezen. Wat ik me in ieder geval al afvraag, als Angstschreeuw al zo’n passende titel is, wat kunnen we dan wel niet verwachten van het vervolg Doodsangst. 

Angstschreeuw is een debuut dat het lezen meer dan waard is.

3½***

Wendy Wenning

Met dank aan Annemieke Vaneman voor het beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar.

Titel: Angstschreeuw |Auteur: Annemieke Vaneman
Uitgever: Boekscout | 9789464313642| Blz: 220
Verschijningsdatum: mei 2021

BookSpot de online boekwinkel

Schillers dubbelliefde – Mariska Overman- Gastrecensie van Diane Kooistra

Schillers dubbelliefde – Mariska Overman- Gastrecensie van Diane Kooistra

Mariska Overman (1970) debuteerde in 2017 met Hoofdzaak, de start van een serie rondom ex-rechercheur en overledenenverzorger Isabel Dieudonné. Het tweede deel, Voltooid (2018), ontving maar liefst vier sterren in de beruchte VN Thrillergids. Ook het derde deel, Verdoemd (2019), werd goed ontvangen door lezers en recensenten. In de zomer van 2019 verscheen haar eerste Kobo Original: Het geheim van Grace. Hiermee slaat ze een andere weg in. Dit verhaal is te omschrijven als een feelgoodmysterie, gebaseerd op historie en folklore, en met een vleugje bovennatuurlijke spanning. Met het boek Schillers dubbelliefde laat ze zien zich thuis te voelen in diverse genres.

Achterflap: In de zomer van 1788 brengen de zusjes Lengefeld een heerlijk onbezorgde tijd door met Friedrich Schiller. Hoewel hij hun beider harten weet te stelen, kan hij met slechts een van hen trouwen. Charlotte wordt Schillers bruid, maar kan hij daarmee Caroline vergeten? Als in 1805 zijn dood nadert zal Charlotte een onomkeerbare keuze maken.

Journaliste Johnny mag in 2008 een persconferentie in Weimar bezoeken. Een ideale ontsnapping aan thuis, waar haar liefdesrelatie niet lekker loopt. De schedel van de 18e-eeuwse dichter Schiller, die naast Goethe in de hertogelijke tombe in Weimar zou moeten liggen, blijkt niet de zijne te zijn. Johnny raakt verstrikt in een wonderlijke zoektocht naar de verdwenen schedel die haar dwars door de wereld van de kunsthandel leidt en toont dat het verleden nog altijd van invloed is op het heden.

In dit losjes op ware feiten gebaseerde mysterie worden heden en verleden naadloos met elkaar verbonden. Een romantisch kostuumdrama en spannende hedendaagse pageturner ineen.

Recensie

Johnny, een jonge vrouw en journaliste, krijgt van haar hoofdredacteur een klusje. Ze moet naar Duitsland om een kort verslagje te doen van een persconferentie over de schedel van de Duitse schrijver Friedrich Schiller. Ze vertrekt naar Weimar. Maar als ze in contact komt met Noud wordt het korte verslagje een spannende zoektocht naar het daadwerkelijke verhaal. Dit wordt afgewisseld met het verhaal van Friedrich Schiller zelf, de jaren waarin hij een bijzondere band heeft met twee zussen en waarin hij steeds zieker wordt. Waar standen en rangen de liefde bepalen maar kan dat wel altijd?

Je moet ook helemaal niet verder gaan, dat is niet verstandig.’

De beide verhalen zijn heel verschillend maar hebben toch overeenkomsten. Vooral als Johnny de boeken van en over deze Schiller gaat lezen en zich verdiept en soms verliest in zijn gedichten. Wat bijzonder is, is dat Overman bij elk verhaal de juiste toon weet te zetten en sfeer uit de tijd waarin het zich afspeelt perfect weet weer te geven.
Mariska Overman heeft grondig onderzoek gedaan naar alles wat zich in dit boek afspeelt, ze is er drie jaar mee bezig geweest. Dat is merkbaar als men leest over de geschiedenisfeiten, ze wil graag beide kanten van het verhaal vertellen. Ze gebruikt ook veel teksten van Schiller in haar verhaal en lijkt zich net als de hoofdpersoon Johnny helemaal onder te dompelen in de persoon Schiller zelf. Soms lijkt het alsof Overman en Johnny een en dezelfde persoon zijn.

Er komen in Schillers dubbelliefde veel zaken aan bod zoals het stelen van kunst door de nazi’s, het leven in de DDR na de Tweede Wereldoorlog en zelfs de kunstmaffia. Door de boeiende schrijfstijl van de auteur lukt het om bij “de les” te blijven maar halverwege het boek lijkt het toch een beetje veel te worden. Waar wil ze met haar verhaal naar toe? Ze verliest daarbij een beetje de rode draad wat erg jammer is, want zo loop je het risico dat lezers afhaken.
Toch loont het om door te lezen want de laatste hoofdstukken maken het de moeite waard.
Overman weet de emoties en gedachten van de hoofdpersonen in heden en verleden goed neer te zetten. Ik vond de namen en hun herkomst echt goed gevonden en ook dat je leest dat emoties van de hoofdpersonen uit het verleden ook bij de hoofdpersonen uit het heden terug te vinden zijn.

Je moet erop kauwen om het te proeven.

Schillers dubbelliefde is een zeer gedetailleerde, met vlagen spannende roman die meerdere belangrijke geschiedenisfeiten aantikt. Overman gaat alleen soms net iets te diep in op de onderwerpen waardoor men vergeet waarvoor Johnny eigenlijk op pad was.

3½***

Diane Kooistra

Met dank aan Gloude Publishing voor het toesturen van een recensie-exemplaar. Schillers dubbelliefde is verkrijgbaar als e-book en vanaf 9 juli 2021 ligt de paperback in de winkel.

Titel: Schillers dubbelliefde|Auteur: Mariska Overman
Uitgever: Gloude Publishing |9781774533482 (e-book)|Blz: 352
Verschijningsdatum: mei 2021

Klik hier voor een inkijkexemplaar

Schillers dubbelliefde is verkrijgbaar in elke (online)boekhandel.

Thrillers algemeen

De dwaas – Lydia Albadoro – Recensie

De dwaas – Lydia Albadoro – Recensie

Lydia Albadoro-Van Houten debuteerde in 2015 met Doodstil. Haar tweede thriller Het vervloekte huis werd een bestseller. In 2019 verscheen Ruis, het vervolg op deze thriller. In 2017 verscheen de standalone Prooi en in 2020 Schim. De dwaas is het eerste deel van de Arcanareeks met Connor Grant in de hoofdrol.

Drie jaar geleden verdween Riley, de dochter van rechercheur Connor Grant en zijn vrouw Sam. Een vermissing die nog steeds niet is opgelost. Het verdriet was voor Sam te groot, een half jaar geleden heeft ze zelfmoord gepleegd. De twee belangrijkste mensen zijn uit Connors leven verdwenen en hij besluit afstand te nemen van zijn oude leven. Nu leidt hij een teruggetrokken leven als schrijver. Als hij van de mysterieuze Leyla Rivers de opdracht krijgt om het dorpje Alttown te onderzoeken, raakt hij geïntrigeerd door haar verhaal. Nieuwsgierig naar antwoorden reist hij af naar dit dorp, afgesloten van de moderne wereld en waar de mensen leven als mormonen. Een dorp dat een duister geheim verbergt.

“‘Is het zo moeilijk om te geloven in iets groters? Dat is juist waar het allemaal om draait.'”

De dwaas begint met een proloog waarin Riley een rol speelt, maar het is niet duidelijk of dit nu echt is of een droom. Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief van Connor Grant, in de derde persoon. De proloog heeft al snelheid in zich en zodra het verhaal aanvangt wordt het tempo alleen maar hoger. Doordat het tempo van het geschrevene erg hoog ligt, is er een kans dat men af en toe de draad kan kwijtraken. Dit hoge tempo is echter wel typerend voor deze auteur. Dit geldt ook voor de keuze haar verhalen in het buitenland af te laten spelen en de personages on-Nederlandse namen te geven. Dit geeft het gevoel een boek te lezen van een buitenlandse auteur. De personages blijven nog wat vlak, maar daar dit het eerste deel van een tweeluik is, is de verwachting dat de personages in het tweede deel hun verdere uitwerking krijgen.

De dwaas is niet zomaar een standaard (vrouwen)thriller. Het doet denken aan de thrillers van de auteur Dean Koontz, waarin de elementen horror, fantasie, science fiction en mysterie terug te vinden zijn. Veel fantasie, maar toch zijn er ook herkenbare thema’s in verweven. Toch kan een verhaal net iets te ver van de werkelijkheid afstaan, waardoor er eigenlijk alleen nog maar fantasie overblijft. De vraag is dan toch wat de auteur precies wil vertellen en of er een bepaalde boodschap in het verhaal zit. De filmische en soms ook ongrijpbare verteltrant van Albadoro kan de verbeelding zo sterk prikkelen, dat sommige fragmenten behoorlijk heftig kunnen binnenkomen. Het geeft het verhaal iets speciaals mee, net als de diverse elementen, maar het gevaar daarvan is ook dat hiermee een specifieke doelgroep afgebakend wordt. Daartegenover zal de echte liefhebber van snelle en donkere thrillers juist smullen van dit – soms – ongrijpbare verhaal. Met de spanning zit het in ieder geval wel goed!

‘Een bovennatuurlijke vrouwenthriller voor de lezer die net dat beetje meer wil.’

3½***

Wendy Wenning

Met dank aan Kabook Uitgevers voor het toesturen van een recensie-exemplaar. Mijn recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Titel: De dwaas|Auteur: Lydia Albadoro
Uitgever: Kabook uitgevers |9789083042428|Blz: 300
Verschijningsdatum: mei 2021

De dwaas is verkrijgbaar in elke (online)boekhandel.

Thrillers algemeen

Kwelling – Tamara Geraeds – Recensie

Kwelling – Tamara Geraeds – Recensie

Vijf jaar geleden verdween de zesjarige Colin spoorloos. Niets is sinds die tijd meer hetzelfde in het leven van familie Kaakmans. Christina, de oudere zus van Colin, voelt zich schuldig, haar moeder Ellen ligt regelmatig met zware migraine op bed en haar vader probeert alles bij elkaar te houden en begraaft zich verder in zijn werk.

Door haar schuldgevoel grijpt de achtentwintigjarige Christina naar de drugs. Deze maakt dat ze zich beter voelt, maar ze heeft steeds meer nodig. Als ze iets vreemds aan haar moeder ontdekt, heeft ze nog meer onrust en begint ze zelfs te vrezen voor haar leven.

Mijn moeder heeft iets gedaan waartoe ik haar niet in staat achtte. Wie weet wat er nog meer is veranderd aan haar.

Kwelling start met een krantenbericht die verteld over een gruwelijke vondst. Dit maakt gelijk nieuwsgierig en zet aan tot doorlezen. Het verhaal wordt afwisselend verteld door Christina en Ellen. Christina vanuit de eerste persoon, Ellen vanuit de derde persoon. Het is wel Christina die de meeste aandacht trekt. Christina haar verhaal is in chronologische volgorde, bij Ellen wordt er vaak teruggesprongen in de tijd. De datums staan duidelijk aangegeven maar toch is het soms even nodig terug te bladeren om weer een goed overzicht te krijgen.

De onrust in Christina, die grotendeels veroorzaakt wordt door haar drugsgebruik wordt heel goed neergezet door de auteur, al krijgt het verhaal op zich zo ook wat onrust mee. Heel soms raakt hierdoor het overzicht kwijt maar het geeft dan wel weer heel goed weer wat drugs met iemand doet. En wat er dan in zo’n iemand kan omgaan. In het geval van Ellen is er steeds de vraag wat er nu allemaal gebeurt en wat is er allemaal van waar, wat is echt?

Met een kreet die alleen in haar hoofd hoorbaar is, springt ze naar voren. In een flits draait hij zich om, zijn donkere ogen groot van verbazing, zijn iele armen als uitstekende twijgen aan een dode boom.’

De spanning komt in Kwelling niet op een hoogte die was verwacht. Omdat ik Echo, de eerdere thriller van Geraeds, gelezen heb, had ik een hogere spanningsboog verwacht. Ook hadden de personages iets dieper uitgewerkt mogen worden, maar inmiddels is bekend dat er een vervolg komt en dan ligt er nu wel meer ruimte open voor de verdere ontwikkeling van de personages. De boodschap die in het verhaal verweven zit is niet altijd even duidelijk, mede doordat het drugsgebruik van Christina en het probleem van Ellen de overhand heeft. Hierdoor komt de onderliggende boodschap een beetje in de verdrukking. Ook is er soms sprake van enige herhalingen waardoor er gedeeltes zijn die een beetje naar langdradigheid neigen. Hierdoor werd heel af en toe het leestempo vertraagd maar niet op een erg hinderlijke manier.

De schrijfstijl van Geraeds is soepel en eenvoudig en dit maakt het toegankelijk voor een grote doelgroep. Het verhaal is bij tijd en wijle behoorlijk beangtigend totdat er meer bekend wordt over Ellen. Dan wordt ook het thema helder, een thema dat zeer weinig voorkomt in een thriller. Wat dat betreft heeft Geraeds een uniek onderwerp gekozen en de wijze waarop zij het heeft verwerkt getuigt van een grote fantasie.

3½***

Wendy Wenning

Met dank aan uitgeverij Kramat voor het toesturen van een recensie-exemplaar.

Titel: Kwelling|Auteur: Tamara Geraeds
Uitgever: Kramat|ISBN: 9789462420984|Blz: 256
Verschijningsdatum: maart 2019

Kwelling is verkrijgbaar bij elke (online)boekhandel.

Mijn kartonnen broer – Ronald van den Broek – Recensie

Mijn kartonnen broer – Ronald van den Broek – Recensie

Ronald van den Broek studeerde Gezondheidswetenschappen en Rechten en werkt momenteel als jurist. Al zijn hele leven verslindt hij thrillers en sinds het verschijnen van de eerste Nicci French is hij verslingerd geraakt aan het genre literaire thriller. Het lezen van thrillers en schrijven van verhalen leidde in 2014 tot de eerste serieuze aanzet van een manuscript en na ruim anderhalf jaar verscheen zijn eerste literaire thriller Varkensbloed in chocolade. In 2016 verscheen Beschermduivel en nu is zijn derde thriller Mijn kartonnen broer verschenen. Ronald is al weer bezig aan zijn vierde boek.

De Rotterdamse Mila van Efferen is zelfstandig fysiotherapeut en heeft samen met Nynke een praktijk. De bijnaam van Mila is Step omdat ze altijd een step als vervoersmiddel gebruikt. Mila leidt een rustig leven al is er het een en ander gebeurd wat nog niet allemaal verwerkt is. Op een dag ontvangt Mila een rouwkaart. Wie de overledene is weet ze niet, maar de tekst op de rouwkaart zet haar aan het denken en ze besluit naar de begrafenis te gaan. De overledene heeft een briefje met opdrachten voor haar achtergelaten en het rustige leventje van Mila is voorbij. Het zijn geen makkelijke opdrachten die ze uit moet voeren en het is alsof ze regelrecht in een nachtmerrie belandt. Samen met de bevriende journalist Jason komt Mila tegenover grootmachten te staan die een wereldschokkende missie te volbrengen hebben en daarbij niets en niemand schuwen.

Mijn hersenen schreeuwen me toe dat ik moet maken dat ik wegkom, maar mijn lichaam trilt zo hevig dat het me niet lukt om op te staan.’

De vorige twee thrillers gelezen te hebben vormt de verwachting een typische Nederlandse thriller te gaan lezen. Maar doordat deze thriller zich grotendeels in het buitenland afspeelt, voelt Mijn kartonnen broer wat on-Nederlands aan en gaat hiermee al voorbij aan de verwachting. Er is een rustige start maar al snel komt er een hoger tempo opzetten. De opdrachten die de overledene aan Mila heeftt gegeven laten haar in mysterieuze situaties belanden waarbij de spanning regelmatig even superhoog opgevoerd wordt. De reden van deze opdrachten is onbekend en zo blijft het ook geruime tijd een raadsel waar het verhaal heen gaat. Helaas blijven ook de personages een beetje een raadsel, deze blijven wat vlak en op afstand staan waardoor het niet helemaal lukt in de personages te verplaatsen.

Een harde trap in mijn zij is het laatste dat ik waarneem voordat het licht om me heen dooft en ik een aangenaam vacuüm inglijd waar ik enkel word omgeven door absolute stilte.

Duidelijk is dat de auteur zijn schrijven naar een hoger niveau heeft getild, maar af en toe doet het nog wat geforceerd aan. Hierdoor mist er, zoals in de vorige thrillers, enige soepelheid en laat het boek zich, mede door lange zinnen, minder prettig lezen. Daarentegen is het thema, vrede op aarde, goed gekozen en de manier waarop men dit wil bewerkstelligen geeft een beangstigend toekomstbeeld. Een geloofwaardig toekomstbeeld dat filmisch wordt neergezet, al was er wel een fragmentje dat niet onmogelijk leek maar toch … Naast het toekomstbeeld zijn er ook situaties die door de actualiteit afschrikwekkend zijn. De verklaring van de titel wordt al snel helder en zorgt, ondanks de ernst van het verhaal, voor een kleine komische noot.

Mijn kartonnen broer is een pageturner maar dan wel in de vorm van een actiethriller. Vele actiemomenten waarbij Mila als een stoere vrouw wordt geprofileerd. Wel een vrouwenthriller maar een die niet helemaal aan mijn verwachtingen heeft voldaan.

3½***

Titel: Mijn kartonnen broer|Auteur: Ronald van den Broek
Uitgever: Palmslag|ISBN: 9789493059054|Blz: 426
Verschijningsdatum: maart 2019

Mijn kartonnen broer is verkrijgbaar bij elke (online)boekhandel.

Een wreed voorjaar – Lilian Schneider – Recensie

Een wreed voorjaar – Lilian Schneider – Recensie

Lilian Schneider studeerde Informatiedienstverlening en Management. Ze werkte bij een bank en daarna vol passie bij verschillende openbare bibliotheken in Groningen en Zaanstad. In 2014 verscheen haar debuutthriller Aquamarijn.

Lena Schier, bedrijfsrechercheur, heeft een leuke nacht gehad maar ze heeft er wel een flinke kater aan overgehouden. Het is nog vroeg in de ochtend maar Lena gaat een stukje hardlopen met de hoop zo haar kater kwijt te raken. Maar tijdens haar rondje treft ze haar onenightstand Aref van de afgelopen nacht dood aan op de vloer van een muziekkoepel. Aref is door een misdrijf om het leven gekomen. Als Lena niet veel later door haar zus Sara gevraagd wordt om te helpen bij het zoeken naar Fee, een vriendin die vermist is, zijn er diverse aanknopingspunten. Meerdere personen in Fee haar omgeving blijken een verborgen agenda te hebben. Lena gaat op onderzoek uit en het lijkt erop dat de moord op Aref niet op zichzelf staat.

Een wreed voorjaar wordt afwisselend verteld vanuit meerdere perspectieven: Lena, Joost, Fee en Luuk. Joost is de psycholoog van Fee en Luuk is haar buurman en tevens zeer goede vriend. Lena is een stille, afstandelijke vrouw en wordt weleens een harde tante genoemd. De breuk met haar ex Mila is haar niet in de koude kleren gaan zitten en om een nieuwe start te maken is ze teruggegaan naar Appingedam. Fee is een vrouw die last heeft van angstaanvallen en daarvoor bij Joost in therapie is. Luuk is de grote steun en toeverlaat van Fee. Bovenaan de hoofdstukken staat de naam van degene die op dat moment aan het woord is.

De auteur heeft een beknopte schrijfstijl, ze gebruikt korte en strakke zinnen. Vergeleken met haar vorige boek is het geheel nu wel soepeler en zijn de zinnen beter samengesteld waardoor het minder staccato is. Er is hier ook meer aandacht besteed aan de uitwerking van de personages en deze krijgen meer diepgang. Toch blijft het hoofdpersonage Lena nog wat vlak, maar er is een vermoeden dat dit niet het laatste boek is met deze hoofdpersoon en dat daardoor bewust een aantal dingen zijn blijven liggen. Het verhaal ansich komt gelijk goed op gang maar er wordt ook al behoorlijk vlot veel weggegeven. Het verband tussen de verschillende verhaallijnen is al snel helder en veel ontwikkelingen zijn al te voorzien wat ten koste gaat van de spanning en een groot verrassingseffect blijft jammer genoeg uit. De thema’s en de bijbehorende psychologie zijn op een mooie wijze verweven en geven een goede lading aan het verhaal alleen is dit net niet voldoende om helemaal tevreden te zijn over het geheel. Het is alsof de auteur zich vastgebeten heeft in het verbeteren van haar schrijfstijl en de uitwerking van de personages waardoor de andere elementen iets op de achtergrond zijn geraakt. Een wreed voorjaar is met plezier gelezen, maar het voelt meer als een spannende roman dan een thriller.

Deze recensie is eerder gepubliceerd op VrouwenThrillers.nl

Titel: Een wreed voorjaar| Auteur: Lilian Schneider
Uitgever: Passage| ISBN: 9789054523581|Blz:
Verschijningsdatum: september 2018

Een wreed voorjaar is onder andere verkrijgbaar bij de lokale boekhandel of via:

Bol.com

De dood heeft blauwe ogen – Karin Hazendonk – Recensie

De dood heeft blauwe ogen – Karin Hazendonk – Recensie

Karin Hazendonk (Utrecht, 1961) is in het dagelijks leven werkzaam als boekhouder. In 2013 debuteerde Karin met haar eerste (voor)leesboekje Kunnen vissen dromen. Haar eerste debuutthriller verscheen in 2014 en daarmee maakte ze haar grote droom waar: het schrijven van thrillers. Karin heeft inmiddels meerdere thrillers geschreven en De dood heeft blauwe ogen is de tweede thriller die verschenen is bij uitgeverij LetterRijn.

‘Thuis … het was een gevangenis waar nog net de tralies voor de ramen ontbraken.’

Hannah is bijna zestien en net als elke puber van deze leeftijd is ze haar grenzen aan het verleggen. Niet makkelijk want haar ouders zijn behoorlijk streng. Dit is wel anders bij haar vriendin Ilse. Haar ouders zijn bijna nooit thuis en Ilse mag haar eigen gang gaan. Als er een schuurfeest wordt georganiseerd in een nieuw partycentrum bij hun in de buurt verzint Hannah een smoes om naar dit feest te kunnen gaan. Een geweldig feest maar als het feest is afgelopen is Hannah verdwenen. Spoorloos verdwenen. Haar vader is radeloos en haar moeder kruipt in haar eigen wereldje, iets wat ze eigenlijk al jaren doet. De vermissing van Hannah maakt des te meer duidelijk dat dit huwelijk op springen staat. Loes de Koning is sinds kort familierechercheur en de vermissing van Hannah is haar eerste zaak. Haar chef heeft weinig vertrouwen in haar en dat maakt haar onzekerheid alleen maar erger. En dan raakt ze ook nog persoonlijk betrokken. Als er zwaar verminkte mannen worden gevonden komt haar oude vechtlust terug en ze is vastbesloten Hannah te vinden en deze zaak op te lossen.

De dood heeft blauwe ogen heeft meerdere verhaallijnen die duidelijk van elkaar te onderscheiden zijn en verhaalt vanuit een wisselend perspectief. De eerste hoofdstukken worden rustig opgebouwd maar al snel gaat het tempo omhoog. De vermissing van Hannah brengt alles in rep en roer en de auteur weet hierbij de gevoelens van paniek en machteloosheid goed weer te geven. Er worden vraagtekens gezet bij het gedrag van Martine, de moeder van Hannah. Terwijl er met man en macht naar Hannah gezocht wordt, sluit Martine zich af en dit maakt nieuwsgierig naar de reden waarom.

‘Hier creëerde ze haar eigen, veilige cocon. Afgeschermd tegen Jan en alle ellende die op haar af leek te komen.’

Terwijl we de zoektocht naar Hannah volgen, worden ondertussen de personages uitgewerkt. Over het algemeen worden de personages prima uitgediept alleen Loes de Koning blijft wat vlak. Dit geeft wel een opening naar een eventuele verdere ontwikkeling van dit personage oftewel meerdere boeken met dit personage zouden een optie kunnen zijn. De meeste sympathie in het boek gaat uit naar Jan van Dijk, de vader van Hannah. De spanningsboog in De dood heeft blauwe ogen komt niet tot grote hoogte maar heeft een mooie opbouw. Bij tijd en wijle wordt de spanning opgevoerd en zo nu en dan zijn er fijne rustpunten aanwezig. De ontwikkelingen volgen elkaar prima op waardoor het verhaal continu onderhoudend en interessant blijft. De gruwelijkheden die in dit boek voorkomen zijn door de auteur weer beeldend beschreven en doet de maag soms omdraaien. De manier van beschrijven is een sterk onderdeel van de schrijfstijl van Hazendonk en ook in dit boek laat ze zich wat dat betreft weer van haar beste kant zien. De verwachting van het verhaal wordt helaas niet helemaal waargemaakt. Er worden net iets te snel dingen weggegeven waardoor er wat voorspelbaarheid ontstaat en dat is jammer. De verwachting was een hogere spanningsboog maar dit wordt helaas teniet gedaan door het voorspelbare.

‘Wat als iemand zijn dochter iets had aangedaan en wat zou hij doen als hij te weten kwam wie dat was? Hij was geen gewelddadig man, nooit geweest, maar Jan wist niet of hij voor zichzelf kon instaan als hij erachter kwam.’

Anderzijds heeft de auteur met De dood heeft blauwe ogen een geloofwaardig verhaal neergezet, een met een waarschuwing. Een die je doet realiseren dat dit je eigen dochter ook kan overkomen. En Hazendonk weet de impact hiervan, wat het bijvoorbeeld met een ouder doet, of met degene zelf, uitermate indringend neer te zetten. Een impact waarvan de gevolgen niet te overzien zijn…

3½***

Met dank aan uitgeverij LetterRijn voor het beschikbaar stellen van een recensie-exemplaar. Met dit boek heb ik meegedaan aan de leesclub op VrouwenThrillers.nl

Klik hier voor een leesfragment

Titel: De dood heeft blauwe ogen| Auteur: Karin Hazendonk
Uitgever: LetterRijn| ISBN: 9789491875571| Blz: 320
Verschijningsdatum: juni 2018

De dood heeft blauwe ogen is onder andere verkrijgbaar bij de lokale boekhandel of via:
LetterRijn
Bol.com