Ragdoll – Daniel Cole – Recensie

Na maanden van psychologisch onderzoek keert de omstreden rechercheur William Fawkes, bijgenaamd Wolf, terug bij het korps. Vier geleden werd de dader van vele moorden in de rechtszaal onschuldig verklaard. Zodra dit verdict was gesteld sloegen bij Wolf de stoppen door en dook hij op de dader om deze compleet in elkaar te slaan. Nu moet hij samen collega’s Emily Baxter en Alex Edmunds een bizarre zaak zien op te lossen. Diverse lichaamsdelen zijn aan elkaar genaaid als een menselijke pop – een lijk dat meteen de naam ‘de lappenpop’ krijgt.

Als de dader de politie uitdaagt door een lijst vrij te geven met daarop zes namen met de toekomstige slachtoffers, voorzien van de datum dat ze vermoord zullen worden, raakt de zaak in een stroomversnelling. De hele wereld kijkt toe, terwijl het team de jacht heeft geopend op deze moordenaar.

De vaart zit er al meteen goed in, en tijd om stil te staan is er niet. Een zaak waarbij het een race tegen de klok is om levens te kunnen redden. En dit met een team waar weinig vertrouwen in elkaar is. Daniel Cole zet in Ragdoll de personages karakteristiek neer en weet hiermee al gauw veel sympathie op te wekken. Wolf, een rechercheur met een verleden, die het liefst alles op eigen houtje doet maar zich nog wel weer moet bewijzen tegenover het team. Edmunds komt van Fraude, is enthousiast, maar als nieuweling krijgt hij veel tegenwerking. Vastberaden om de zaak op te lossen, maar zijn huwelijk heeft hier zwaar onder te leiden. En dan Baxter, zij is het vertrouwen in Wolf verloren en vindt het dikwijls moeilijk om met hem te samen te werken.

Door de filmische schrijfstijl flitsten er voortdurend beelden door mijn hoofd en tijdens het lezen leek het bijna alsof ik voor de televisie zat. Een zaak waarin de ontwikkelingen maar doordenderen en de wendingen steeds weer zorgen voor andere inzichten. Mensen die als toekomstig slachtoffer in angst leven en het lukt het team maar niet om achter de verband tussen deze mensen en de vorige slachtoffers te komen, laat staan dat het lukt om achter de identiteit van de dader te komen. De frustraties druipen er af bij het team en roept de nodige conflicten op. Het vertrouwen in Wolf blijft door zijn eigenzinnigheid in wankel evenwicht.

Flitsende wendingen, filmische beschrijvingen en een verhaal vol snelheid. Daarnaast een politie-trio dat bestaat uit sympathieke personages. Maakt dit een thriller zoals Ragdoll nu uniek? Nee. Er zijn wel meerdere thrillers die dit in zich hebben. Zes slachtoffers aan elkaar genaaid als een menselijke pop is wel een unieke en bizarre zaak en de moorden zijn uniek bedacht. Ook de cover is natuurlijk fantastisch gemaakt, nog nooit eerder gezien. Dit geeft Ragdoll zeker iets onovertroffens mee, maar maakt deze thriller niet de enige in zijn soort.

Maar dat Ragdoll gewoon een steengoede thriller is, dat staat buiten kijf. Cole heeft een fantastische schrijfstijl en weet de lezer vanaf de eerste bladzijde aan zich te binden. En ook vast te houden, want deze thriller leg je absoluut niet even naast je neer, deze moet in één keer uit! Een sensationeel debuut waarmee Cole zich als thrillertalent kan scharen naast bijvoorbeeld een auteur als M.J. Arlidge. Daniel Cole hoeft zich als schrijver hoeft zich meer te bewijzen, Ragdoll is overtuigend genoeg.