Het kwam eigenlijk door een opmerking van een van zijn collega’s. Bij iemand van zijn afdeling was een baby’tje geboren en tijdens de pauza werd Leon geplaagd met zijn vrijgezellenstaat. Of het voor hem ook niet eens tijd werd om aan de vrouw te gaan en kinderen te krijgen. Hij reageerde een beetje laconiek maar op hetzelfde moment realiseert hij zich dat hij al een dochter heeft. Een dochter die nu zeven jaar oud is en die hij nog nooit heeft gezien. Jeanette, de moeder van het kind, vond het toen niet nodig hem op de hoogte te stellen maar de moeder van Jeanette had hem een briefkaart gestuurd en hem op de hoogte gesteld.

Leon besluit contact te gaan zoeken met Jeanette om te vragen of hij zijn dochter Leony mocht bezoeken. Het eerste bezoekje is wat onwennig maar al gauw lukt het Leon om in de vaderrol te stappen. Jeanette is er altijd bij, ze heeft er nog weinig vertrouwen in. Ze heeft het al zeven jaar alleen gedaan en is bang dat Leony gekwetst zal worden. Jeanette is een zelfstandige vrouw die zich al die jaren prima geredt heeft, maar is wel wat verbitterd geworden.

Verhalend vanuit een wisselend perspectief, in de derde persoon, worden de personages geintroduceerd. De vrijpartij van Leon en Jeanette was eenmalig en daarna hebben ze geen contact meer gehad. Dankzij de moeder van Jeanette is Leon wel op de hoogte dat hij een dochter heeft, maar heeft nooit contact gezocht. Het schuldgevoel dat plots komt opzetten zorgt ervoor dat hij toch die stap neemt. Tijdens de bezoekjes aan zijn dochter hangt er voortdurend een gespannen sfeer tussen Leon en Jeanette. Een sfeer die voelbaar wordt weergegeven door de auteur. De personages worden mooi uitgewerkt en maakt het mogelijk je in de personages te kunnen verplaatsen. Van beiden kanten snap je hun belemmeringen al schiet Jeanette soms een beetje erg door met haar gevoel.

Door haar fijne, soepele verteltrant slaagt de auteur er prima in de lezer gelijk het verhaal in te trekken. Het is een interessant thema en als lezer ben je nieuwsgierig hoe alles gaat verlopen. Al is er soms even het gevoel dat er getreuzeld wordt en kan het verhaal niet snel genoeg gaan. Maar dit wordt over het algemeen steeds opgevangen door een nieuwe ontwikkeling. Van Doorn laat de personages een natuurlijke en geloofwaardige groei doormaken en het is mooi om te zien hoe Leon zich ontpopt als een fantastische vader.

Het hoofdthema in dit boek, verlaat verdriet, wordt helder en herkenbaar neergezet door de auteur en tussendoor heeft ze nog andere thema’s in het verhaal verweven. Het thema eenzaamheid bijvoorbeeld, en dan specifiek eenzaamheid bij ouderen. Iets wat veel voorkomt maar niet altijd goed gezien wordt. Heel goed dat de auteur hier aandacht aan besteedt en ze zet hiermee de lezer aan tot bewustwording. Vreugde na verdriet is een familieroman waarin de personages worstelen met hun gevoelens, hun identiteit en onverwerkt verdriet. Maar ook een roman over liefde en tweede kansen.  Een meeslepende liefdesroman waarin van Doorn juist thema’s die minder vaak besproken worden de aandacht geeft en de lezer bewust laat worden van verborgen leed bij de medemens.

4****

Wendy Wenning

Met dank aan Uitgeverij Ellessy voor het toesturen van een recensie-exemplaar.

Titel: Vreugde na verdriet| Auteur: Dani van Doorn
Uitgever: Ellessy| ISBN: 9789086603636| Blz: 309

Vreugde na verdriet is onder andere verkrijgbaar bij de lokale boekhandel of via:

Bol.com