OVER DE AUTEUR:

Suzanne Geysendorpher (1975) groeide op in de Drechtsteden, maar woont nu in Utrecht. Ze werkt als zelfstandig consultant en is inmiddels trotse moeder van een zoon. Suzanne schreef haar boek, omdat ze zelf had gewild dat er een boek als dit bestaan had toen ze aan haar zoektocht begon.

ACHTERFLAP:

‘Zeg, kom jij ook voor de speeddate?’
‘Sorry?’
Naast mijn auto staat een kleine, stevige vrouw met kort rood haar.
‘Of je ook voor de speeddate komt!’ Ze wijst naar de overkant. ‘Daar. In dat gebouw daar! Een donorspeeddate, voor sperma, je weet wel.’

Ik ga even zaad halen is het openhartige verhaal van Suzanne die op zoek gaat naar een spermadonor. Geschreven in een stijl die je recht in je gezicht slaat.
Zesendertig is ze, als ze zich realiseert dat haar eitjes beperkt houdbaar zijn. Zesendertig, alleenstaand en lesbisch. Haar zoektocht naar donorzaad brengt bizarre, humoristische en ontroerende wendingen met zich mee. Het wordt er niet makkelijker op als er een nieuwe partner in haar leven komt.
Met een scherpe en kritische blik bekijkt Suzanne de mogelijkheden, met daarbij één ding in het achterhoofd: wat is het allerbeste voor haar toekomstige kind?
Uiteindelijk vindt ze een donor op een manier die ze zelf niet voor mogelijk had gehouden.

OVER DE COVER:

Op een witte ondergrond een grijs hart en in grote zwarte letters de titel: Ik ga even zaad halen. Het hart geeft aan dat het kindje van harte welkom is en met liefde wordt gezocht naar een donor. De cover valt zeker op. Trekt de aandacht in de winkel, want geen alledaagse titel. Subliem gekozen dus.

OVER DE INHOUD EN MIJN PERSOONLIJKE MENING

Op de eerste bladzijde staat:

Voor de vrouw die wacht op het juiste moment.
Voor de vrouw die zoekt naar de perfecte partner.
Voor de vrouw die wacht op een “ja” van haar wederhelft.
Voor de vrouw die haar klok voelt tikken.
Voor de vrouw die zich laat leiden door haar omgeving.
Voor de vrouw die denkt dat ze het niet alleen kan.
                 Ooit stond ik waar jij nu staat.

Dan volgt de proloog die begint met “Daar lig je dan. Klein, kwetsbaar en vol levenslust”.

Dit geeft aan dat het Suzanne uiteindelijk is gelukt om een kindje te mogen krijgen.
De lange en moeilijke weg die ze hiervoor heeft moeten bewandelen vertelt ze in deze roman.

Suzanne is lesbisch, 36 jaar, heeft geen relatie en haar kinderwens is dermate groot dat ze op zoek gaat naar een geschikte spermadonor. Het lijkt in eerste instantie snel te lukken als ze haar kinderwens kenbaar maakt aan vriend Sam. Sam is bereid om haar te helpen. Er volgen nog wat gesprekken en berichtjes. Hij is er zeker van en wil ook graag een kindje. Hij heeft plannen om in Frankrijk te gaan wonen en werken, maar voorziet geen problemen. Suzanne en hun kindje zullen samen de vakanties daar doorbrengen en tussendoor komt hij geregeld naar Nederland. Op deze manier weten Suzanne en haar toekomstige kindje wie de vader is, is er contact en staat ze er niet alleen voor. Allemaal heel belangrijk voor Suzanne. Het een ideale situatie voor alle betrokken partijen

Alles lijkt in kannen en kruiken totdat Sam een relatie krijgt met een vrouw en hij er liever van afziet, ondanks dat deze vrouw openstaat voor het plan.De kinderwens van Suzanne spat voor de 1^e keer uit elkaar. Ze heeft wel begrip voor Sam zijn keuze.

Dan ontmoet ze Francien en ze krijgen een relatie. Zijn gelukkig en maken plannen voor de toekomst. Francien heeft al een dochtertje Koosje van 6 jaar, maar ziet een tweede kindje wel zitten. De vele bezoekjes aan klinieken, donorspeeddates, bijeenkomsten voor mensen die om wat voor een reden dan ook op zoek zijn naar een spermadonor volgen zich in rap tempo op. Ze zoekt op internet naar alles wat ze wil weten en waar ze aan moet denken als ze een kindje wil van een donor.

In de klinieken volgen lichamelijke- geestelijke- en achtergrondonderzoeken. Willen ze weten of ze een koopwoning heeft en hoe groot deze is, hoe hoog haar salaris, of ze een partner heeft. Vult ze ellenlange lijsten in waarvan sommige weer vragen oproepen. Legt contact met lotgenoten op FB.

“Het heeft me veel denk- voel- huil- en bezinwerk gekost” 

Francien blijkt echter nog niet klaar voor een tweede kindje en andere veranderingen die dan zullen plaatsvinden, zoals samenwonen in Utrecht. Suzanne parkeert haar wens even, om Francien meer tijd te geven om aan de toekomstige situatie te wennen. Dit doet ze diverse malen, om uiteindelijk te moeten erkennen dat haar wens en toekomstbeeld niet stroken met die van Francien. Inmiddels is ze 37 jaar, heeft liefdesverdriet en de vruchtbare tijd die ze nog heeft om een kindje te krijgen tikt weg.

“Mijn hart huilt. Ik wil het helemaal niet alleen doen, maar ik heb geen keus”

Ze wil de regie zelf in handen houden. Weet wat ze wel en niet wil en wie de vader van haar kind mag worden.

“Mijn kind zal krijgen waar hij recht op heeft. Het recht om te weten wie zijn biologische ouders zijn”.

Uiteindelijk lukt het Suzanne na 2,5 jaar en gaat haar kinderwens in vervulling. Hoe? Dat lees je in deze roman, die tot de laatste bladzijden spannend blijft.

“God wat heb ik zin om je te ontmoeten, om van je te leren, om gek van je te worden, om van je te houden en je te liefkozen. Je groot te brengen en mee te bewegen op het pad dat wij samen bewandelen. Wat ben jij welkom!”

De auteur heeft een fijne vlotte schrijfstijl, vertelt realistisch, eerlijk en met humor over de lange pijnlijke weg die ze heeft moeten bewandelen om haar kinderwens werkelijkheid te laten worden. De hoofdstukken zijn niet te lang en alles wordt goed en op een plezierige manier uitgelegd. Het is geen opsomming van, maar een echt verhaal geworden. De karakters van Suzanne en Francien worden goed uitgediept, zodat ik mij goed kon inleven en meevoelen. De bureaucratie en (on)begrip van sommige mensen in klinieken wordt goed verwoord. Nu en dan wist de auteur mijn gevoelens dusdanig te beroeren dat er tranen over mijn wangen liepen, maar ook  boosheid als ik las waar een (lesbische) alleenstaande vrouw overal aan moet voldoen om in aanmerking te komen voor een spermadonor. Te triest voor woorden.

Minpuntje vond ik de uitgebreide beschrijving van de ovulatietest, omdat dit mijn inziens niks extra’s toevoegt aan het verhaal. Dit had voor mijn gevoel korter gemogen.

Het is een boek dat iedereen wel of niet in dezelfde situatie zou moeten lezen, om zich zo te realiseren wat deze aanstaande moeders allemaal te wachten staat, waar ze doorheen moeten en hoeveel vechtlust en doorzettingsvermogen hiervoor nodig is. Het is niet zomaar: “Ik ga even zaad halen”.

Achter in het boek staat een bronvermelding en noot van de auteur.

4****

Gastrecensie Mieke Wijnants

Titel: Ik ga even zaad halen|Auteur: Suzanne Geysendorpher
Uitgever: Paris Books|ISBN: 9789492179562 |Blz: 356
Verschijningsdatum: november 2016

Ik ga even zaad halen is onder andere verkrijgbaar bij de lokale boekhandel of via:
Bol.com