Catriona Ward is geboren in Washington, D.C., maar heeft zowel de Amerikaanse als de Engelse nationaliteit. Ze studeerde Engels aan St Edmund Hall, Oxford en Creatief schrijven aan de University of East Anglia. Horrorverhalen zijn voor haar de grootste daad van empathie. Het laatste huis is haar derde roman, die totaal iets anders moest worden dan haar eerste twee boeken.

In het laatste huis aan de bosrand woont Ted Bannerman. De ramen zijn dichtgetimmers en Ted heeft alle spiegels weggehaald toen hij zijn eigen aanblik niet meer kon verdragen. Hij woont daar met zijn kat Olivia en af en toe is zijn dochter Lauren er. Dan komt er een nieuwe bewoner in de straat. En zij lijkt zich in het bijzonder te interesseren in Ted en in een meisje dat jaren geleden hier vlakbij verdwenen is. 

Het laatste huis verhaalt zich vanuit verschillende perspectieven, waarbij de kat Olivia een grote rol speelt. Deze thriller, aanbevolen door niet de minste auteurs, roept vanaf het begin hoge verwachtingen op. De cover is prachtig ontworpen en heeft een goede aantrekkingskracht. Ook de samenvatting maakt nieuwsgierig waardoor men niet kan wachten het boek te gaan lezen. Maar bij de eerste hoofdstukken wordt de verwachting al deels teniet gedaan. Het is allemaal wat warrig en het verhaal wil niet zo pakken. Er zit nauwelijks spanning in en het tempo is zeer traag. Veel onduidelijkheid, en terwijl dat normaal gesproken voor meer nieuwsgierigheid kan zorgen, zorgt het hier voor een soort van dode punten.

Toch zijn er nog net genoeg ontwikkelingen die laten doorlezen, maar het is wel echt een kwestie van erdoorheen hakken. Halverwege begint het kwartje te vallen en komt het verhaal wat beter op gang. Dan wordt het meer interessant en komt er iets meer leesplezier. In het begin lijkt het alsof er in deze thriller horrorachtige taferelen zijn verweven, maar later blijkt het verhaal een heel andere insteek te hebben. Dit maakt Het laatste huis een heel apart verhaal. Misschien iets te apart om dit een vrouwenthriller te noemen.

2½**

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl