Lichtschacht – Anne Goldmann – Recensie

Een lichtschacht is een opening in een gebouw die door alle verdiepingen heen gaat, zoals die in oude huurkazernes veel voorkwam. Daarmee werden blinde kamers, kamers zonder ramen, vermeden. Een doorsnee lichtschacht meet slechts ongeveer twee bij twee meter. Dat is meestal niet genoeg om ook de woningen op de lagere etages van licht te voorzien. Daarom komen op de lichtschacht vaak de ramen uit waar slechts kort gebruik van wordt gemaakt: de badkamer, de rommelkamer of de wc.

Lena stond in de open terrasdeur te kijken naar drie mensen, die nog geen zestig meter van haar verwijderd, op het dak zaten. Een man, twee vrouwen. Ze hielden een glas in de hand en proosten met elkaar. Ze dacht nog bij zichzelf, dit is hartstikke gevaarlijk. Je kunt makkelijk je evenwicht verliezen, uitglijden. Zelf was ze een jointje aan het roken, maar ze rookte deze niet helemaal op. Ze was het niet meer gewend. Even was haar aandacht onttrokken aan het gezelschap op het dak. Toen ze weer keek, was de plaats in het midden leeg…

Anne Goldmann, geboren in 1961, woont en werkt in Wenen, de stad waarin Lichtschacht zich afspeelt. Op jonge leeftijd won ze twee schrijfwedstrijden, maar het echte schrijven begon pas enkele jaren geleden. Lichtschacht is haar derde roman, die evenals haar tweede, Triangel, de top tien van beste misdaadromans van Zeit Online bereikte.

Lichtschacht is een misdaadroman, met Lena als hoofdpersoon. Haar verhaal wordt afgewisseld met het verhaal van een man waarvan de identiteit vooralsnog niet wordt prijsgegeven. Lena woont tijdelijk in het appartementje van een vriendin en verdient de kost als kattenoppas. Ook werkt ze een aantal uurtjes in de winkel van Wolfgang. Alles bij elkaar geen vetpot, maar het lukt allemaal net. Ze kent nog weinig mensen in Wenen en voelt zich soms best eenzaam. En zo heeft ze ook alle tijd om te piekeren en blijft maar denken aan die mensen op het dak. Is de vrouw die in het midden zat van het dak gevallen of gaat haar fantasie met haar op de loop? Het laat haar niet met rust en ze gaat op onderzoek uit. Ondertussen krijgt ze kennis met een vriend, die haar verhaal maar met een korreltje zout neemt.

‘Toen ze weer keek, was de plaats in het midden leeg. Ze gaf een gil en sloeg haar hand voor haar mond. Ze scande het dak: niets! Geen spoor van de tweede vrouw! De beide anderen zaten daar roerloos.’

De verhaallijnen in Lichtschacht hebben vanaf het begin een verband met elkaar. Duidelijk is waarom, maar onduidelijk is de identiteit van de man die de rol speelt in de andere verhaallijn. Het verhaal kabbelt een beetje voort, en af en toe wordt er wat spanning aan toegevoegd, gewoon een goede dosering voor een misdaadroman. De lijntjes zijn soms iets aan de losse kant waardoor er af en toe wat overzicht mist. Ik had bij tussenpozen moeite om verhaal te blijven volgen. Maar ondertussen wordt er wel een suggestie opgewekt. En daar zit nu juist de clou. Een misdaadverhaal waarvan je op een gegeven moment niet meer weet waar het naar toe gaat, dat je er even niets meer van begrijpt. Alleen dan komt de ontknoping…en dan blijkt dat het de auteur perfect gelukt is een gekleurd verhaal neer te zetten. Door deze zeer onvoorziene ontknoping heeft deze auteur mij toch nog kunnen overtuigen en nieuwsgierig gemaakt naar haar andere boeken.