Sophie is negentwintig en woont nog bij haar ouders. Tien jaar geleden heeft ze iets verschrikkelijks gedaan. Zelf kan ze het zich niet meer herinneren. Maar het schijnt wel zo erg te zijn geweest dat ze onder strenge curatele van haar ouders staat. Haar ouders waken als waakhonden over haar. Ze mag niet alleen weg, haar enige uitje is haar parttime baantje bij een bloemisterij. Haar vader brengt en haalt haar, terwijl hij tussendoor zijn werk doet. Het begint Sophie flink te benauwen en ze vraagt zich ook af of zij nu echt zoiets ergs heeft gedaan.

De zussen Alexandra en Victoria Nagelkerke schreven eerder onder de naam Eva Monté. De twee spannende romans kregen goede recensies. Hun Storytel Original De mooiste tijd van je leven stond lange tijd in de top tien van best beluisterde series. Nu hebben ze onder de naam Eva Nagelkerke Stille wateren geschreven. De zussen schrijven via brainmerge. Alexandra zit achter de toetsen, maar de tekst komt uit beider hoofden.

Op de cover staan tulpen afgebeeld. Van een van de tulpen is de bloem afgesneden. Of is het geknakt? Dat zou wel symbool staan voor het hoofdpersonage.

Stille wateren start in het verleden waarna er direct overgeschakeld wordt naar het heden. De verhaallijn van Sophie wordt op een gegeven moment afgewisseld met andere verhaallijnen zoals die van Annet. Ook wordt er in de verhaallijn van Sophie teruggeblikt naar situaties uit het verleden. In en het heden en het verleden wordt neergezet als een labiele jonge vrouw. Veel is veroorzaakt in haar jeugd, door haar opvoeding. Continu hoort Sophie dat het haar schuld is. Haar broer kon alles beter. Sophie mag geen eigen wil hebben, ze wordt voortdurend door haar ouders en haar broer Oscar onderdrukt. Is dit vanwege wat er gebeurd is of is er een andere reden?

‘Als Sophie bang is hoort ze krekels. Heel veel en steeds meer.’

De auteurs zetten Sophie zo intens neer dat ze onder je huid kruipt. Al haar gevoelens en angsten worden bijna ook jouw angsten. Haar onzekerheid, haar twijfels zijn zo tastbaar neergezet. Sophie is een personage die nog geruime tijd met je mee blijft lopen en een indrukwekkend gevoel achterlaat. Zo levensecht, beangstigend gewoon. En heel typisch, als ik nu aan Sophie terugdenk dan moet ik ook terugdenken aan het waargebeurde verhaal Zondagskind van Judith Visser. Op de een of andere manier geeft Sophie een beetje eenzelfde soort gevoel…

‘Ze voelde zich veiliger nu ze niet meer alleen was. Toch ging er bij elke prikkel, hoe gering ook, een siddering door haar heen alsof er iemand met een krijtje over een schoolbord kraste.’

Gedurende het verhaal geven de auteurs regelmatig plaagstootjes door kleine hints te geven, en proberen hiermee de lezer het verkeerde pad op te sturen. Ze slagen hier best goed in, toch is er een bepaalde intuïtie die steeds weer naar dat ene personage wijst. Maar dan wordt er vlak voor de plot toch weer verwarring geschept en dat maakt onzeker. Stille wateren sluit af met een plot dat deels in de verwachting lag, maar de toegevoegde plottwist maakt even sprakeloos. Enkele momenten is er absolute stilte om dit te laten bezinken. Al was er een ‘krekeltje’ op de achtergrond die hier al voor waarschuwde.

Stille wateren maakt indruk, vooral door de wijze waarop het hoofdpersonage is neergezet. Sophie wordt een onderdeel van je leven, en het afscheid zal niet makkelijk zijn.

Met dank aan HarperCollins Holland en de auteurs voor het toesturen van een recensie-exemplaar. Deze recensie is eerder op VrouwenThrillers.nl gepubliceerd.

Titel: Stille wateren| Auteur: Eva Nagelkerke
Uitgever: HarperCollins Holland | ISBN: 9789402704631 |Blz: 320
Verschijningsdatum: oktober 2019

Stille wateren is verkrijgbaar in elke (online)boekhandel

Klik hier voor een leesfragment