Jonka en Saskia krijgen te horen dat hun moeder op sterven ligt. Tante Geertje, die hun beiden heeft gebeld, zegt dat hun moeder heeft gevraagd te komen. Voordat het te laat is. Eigenlijk zien de meiden dit niet zo zitten. Ze hebben eindelijk hun leven iets op de rit en willen niet dat dit verstoord wordt. Ze hebben niet voor niets de banden verbroken en willen het verleden achter zich laten. Maar als ze horen dat hun moeder weg is bij hun stiefvader besluiten ze toch te gaan. Misschien kunnen ze nu eindelijk de antwoorden op hun vragen krijgen, erachter komen waarom.
Een gedroomd einde is het laatste deel van De Oneindigheidstrilogie. Een aangrijpende young adult over mishandeling, hoop en liefde. De eerste twee delen, Zwarte lieveling en Achtergelaten, vertellen over de jeugd van de meisjes. Een jeugd waarin mishandeling orde van de dag was en er geen veilige haven voor de meisjes was. Dit allemaal dankzij hun stiefvader Bak. En een moeder die hen niet te hulp schoot. Een moeder die wegkeek en toestond dat Jonka naar een tehuis werd gestuurd. Geen goede herinneringen en nog steeds vragen ze zich af waarom hun moeder dit allemaal heeft toegelaten.
In de proloog zijn Saskia en Jonka samen een weekend weg. Jonka heeft door dat Saskia nog veel last heeft van het verleden en moedigt haar aan om er over te praten. En dan start er een verhaal met herinneringen die ze liever achter zich willen laten. Ze gaan hun zieke moeder opzoeken en willen van haar het waarom horen. Ze willen begrijpen hoe het zover heeft kunnen komen. Saskia wil weten of haar moeder haar echt niet heeft geloofd en vooral wat Saskia kwijt wil is haar boosheid. Ook al is het misschien niet gepast als afscheid, ze wil nu echt boos worden op haar moeder en al haar frustaties uiten. Andersom is hun moeder overwegend te ziek om uren lang met hen te praten. Maar ze heeft brieven achtergelaten, deze worden in het boek cursief weergegeven, brieven waarin ze alles probeert uit te leggen.
Dit deel, Een gedroomd einde, laat intense gevoelens zien, een intense hoop. De hoop op een moeder waar Saskia en Jonka over dromen. Een moeder die van hen zal houden, en die hen nooit zal verloochenen. Een moeder die voor hen kiest te allen tijde. Of in ieder geval een moeder die spijt betuigt voor wat de meisjes hebben moeten doormaken. Zodat de meisjes verder kunnen met hun leven zonder de nachtmerries over hun jeugd. Als je de herinneringen leest van de meisjes, lees je eigenlijk maar een fractie van wat hen is overkomen en wat in de eerste twee delen te lezen is. Maar ook al is het een fractie, er wordt genoeg verteld om al het verdriet en de woede van alle voorgaande jaren voelbaar te maken. Vooral bij Saskia, die zich het meest achtergesteld voelt en het gevoel altijd ongewenst te zijn geweest niet los kan laten.
Met haar toegangelijke schrijfstijl weet Koster alles helder te verwoorden maar ook zo indringend neer te zetten dat het wel moet aangrijpen. Vooral als je je realiseert dat er genoeg kinderen in dezelfde of soortgelijke situatie zitten. Een verhaal om soms de rillingen van te krijgen en na het lezen van deze trilogie is het niet makkelijk om de personages los te laten. Deze zijn zo krachtig neergezet dat men ze niet zomaar vergeet. Als een soort boegbeeld van wat een kind juist niet mee moet maken. Ook maakt Koster met deze trilogie duidelijk dat kindermishandeling nog steeds maar al te vaak verborgen blijft en te laat wordt opgemerkt door de omgeving. Dat dit moet veranderen is evident.
Koster sluit dit boek op verrassende wijze af en dan blijkt Een gedroomd einde net iets anders in elkaar te zitten dan verwacht. En dan is het nog moeilijker om de tranen tegen te houden …
Met De Oneindigheidstrilogie zet Koster het thema kindermishandeling indringend in de schijnwerpers en is niets meer zo vanzelfsprekend.
4****
Wendy Wenning
Met dank aan Clavis Books voor het toesturen van een recensie-exemplaar.
Titel: Een gedroomd einde| Auteur: Susanne Koster
Uitgever: Clavis Books| ISBN: 9789044834123| Blz: 210
Verschijningsdatum: november 2018