Samenvatting
Een foute vader. Dat is de erfenis waar Sigrid, Leo en Emil mee worstelen. Als SS-officier heeft hun vader in de Tweede Wereldoorlog ooit een kostbaar inktstel van Goethe uit Leiden gestolen. Nu komen de Amsterdamse particulier onderzoekers Sofie Bank en Frits Arends het bij hen in Berlijn opsporen.
Tijdens hun onderzoek krijgen Bank en Arends te maken met echo’s van de oorlog. Ze worden geconfronteerd met de tragiek van de Joodse wijk en met nabestaanden van Nederlandse Buchenwald-gevangenen. Tevens worden Sigrid, Leo en Emil levensgevaarlijk bedreigd. Is dat vanwege het inktstel of hun vaders verleden? En aan welke kant staan zij eigenlijk? Het antwoord op die laatste vraag blijkt zowel verbluffend als glashelder te zijn.
Deze ijzersterke thriller over haat, liefde en compassie boort zich in het hart.
Marianne Vogel is persoonlijk coach en literatuurwetenschapper. Ze heeft jaren in Duitsland gewerkt. Deze vierde Berlijn-thriller rond het originele speurdersduo Bank en Arends is net als de vorige drie (Gedeelde stad, geheelde stad, In de schaduw van Marlene Dietrich en Communistengoud en kerstengelen) gebaseerd op ware gebeurtenissen.
Geest & Beest is een veellagig boek dat in Berlijn speelt en hedendaagse gevolgen van de Tweede Wereldoorlog thematiseert.
Qua genre is het een factiethriller, met feiten die ingebed zijn in een fictioneel verhaal. De basis zijn ware gebeurtenissen en personen, o.a. Hans Schneider/Schwerte (“de man met de 2 levens”, in 1995 ontmaskerd door Brandpunt) en Nederlandse Buchenwald-gevangenen en hun memoires (met name Nico Pols en zijn beroemde stukje Goethe-eik). Schrijnend middelpunt van handeling is de Joodse wijk in Berlijn.
Titel: Geest & beest| Auteur: Marianne Vogel
Uitgever: Aspekt|ISBN: 9789463385008|Blz: 380
Verschijningsdatum: oktober 2018
Geest & beest is in elke (online) boekhandel verkrijgbaar.
Leesfragment
Proloog
Het was diep in de nacht en alles bleef rustig rondom het museum. Zoals gepland was de alarmapparatuur niet afgegaan, ook al was ik net het gebouw binnengedrongen. Met donkere kleren aan en een ver over mijn hoofd getrokken hoody liep ik door de zalen van de tentoonstelling. Al gauw bereikte ik een kleine vitrinekast. Daar lag, op donkerrood fluweel, het beroemde voorwerp waarvoor ik was gekomen.
Ik pakte mijn lockpick gun en stak het uiteinde ervan in het vitrineslot. Het glazen deurtje was gemakkelijk open te krijgen.
Ik keek naar het voorwerp, dat meer dan tweehonderd jaar oud was. De glanzende, grijsbruine ronding en de twee ronde holtes daaronder. Het spits toelopende gat van de neus, de gaten van de wangen en de brokkelige tanden en kiezen. Het was een schedel. Een zeer kostbare schedel. NIet qua geld, wel wat de reputatie ervan betrof. De schedel gold als die van een groot schrijver, wiens stukken over de hele wereld werden gespeeld. Een rebel, die de Franse Revolutie had bejubeld en een opzwepende geschiedenis van de Nederlandse vrijheidsoorlog in de zestiende eeuw had geschreven.
Recent onderzoek had uitgewezen dat de schedel niet die van de schrijver zelf was, zoals men altijd had gedacht. Toch bleef hij voor het grote publiek de scheden van Schiller.
Nog even aarzelde ik, maar ik wist dat ik het moest doen. Het was voor de doden. Ik pakte de zogeheten scheden van Schiller met mijn gehandschoende handen en liet hem voorzichtig in een gewatteerde tas glijden. Daarna deed ik mijn rugzak af, haalde er een voorwerp uit en zette dat op de lege plek in de vitrine. De tas met de schedel stopte ik in de rugzak.
Toen ik mijn rugzak weer had omgedaan, sloot ik het vitrinedeurtje en ik wierp een laatste blik op het voorwerp achter het glas. Het stond er mooi, de letters erop waren goed leesbaar.
Op dezelfde manier als waarop ik was gekomen verliet ik het museum. Snel en zonder dat de apparatuur alarm sloeg. Buiten liep ik langs een plakkaat van de tentoonstelling. Het schijnsel van een straatlantaarn deed de witte letters van de titel oplichten, Goethe & Schiller – een zielsvriendschap.
