Vrouwenthrillers.nl – Passie voor Boeken

Tag: Vrouwenthrillers.nl

Buitenzus – Sacha Voogd – Recensie

Geplaatst op 10 januari 202310 januari 2023 door Wendy Wenning

Sacha Voogd studeerde Nederlandse taal en cultuur in Utrecht en voltooide in 2016 de opleiding aan de Schrijversvakschool. Een deel van haar jeugd bracht zij door in Latijns-Amerika. Haar liefde voor dat continent is vaak terug te vinden in haar korte verhalen en haar romans. Haar eerste spannende roman Niet met opzet verscheen in 2017.

Na het overlijden van haar vader ontdekt Tamar het bestaan van haar halfzus Kimberley. Tamar zelf heeft een succesvolle carrière en ook over haar privéleven heeft ze niets te klagen. Maar dat ze een halfzus heeft is wel even een schok en ze twijfelt of ze contact met haar op moet nemen. Ze heeft Kimberley al snel gevonden op Facebook en besluit haar toch een berichtje te doen. Kimberley heeft ook eerst haar twijfels of ze wel op het berichtje in moet gaan, maar waarom ook niet? Ze ontmoeten elkaar en Tamar voelt zich al snel verantwoordelijk voor haar halfzus. Kimberley heeft haar leven iets minder voor elkaar. De vader van haar zoontje Jayden laat het regelmatig afweten dus is ze eigenlijk een soort van alleenstaande moeder. Als ze dan uit haar huis moet, mag ze voorlopig bij Tamar intrekken. Maar als ze elkaar beter leren kennen, blijkt Kimberley niet zo in elkaar te zitten als Tamar had verwacht. Afgunst en wantrouwen spelen steeds een grotere rol.

‘Haar vader met een andere vrouw. Een halfzusje. Een kind dat hij al die jaren verborgen had gehouden.’

Buitenzus verhaalt afwisselend vanuit de perspectieven van Tamar en Kimberley door middel van hoofdstukken van gemiddelde lengte. De personages worden goed uitgewerkt en de lezer krijgt een goed beeld van ze. Door het duidelijk neerzetten komen de personages dichtbij en hun karakters worden met gevoel beschreven. Hierdoor blijven ze ook na het lezen nog lang bij. Wel is er gelijk al het verschil voelbaar. Tamar als een verstandig, sympathiek en liefdevol persoon, Kimberley die gevormd is door haar verleden en waar je als lezer een beetje onbehaagllijk gevoel bij krijgt.

‘Met Kimberley heeft ze geen gedeeld verleden, het zijn de verhalen waarin ze elkaar langzaam leren kennen.’

De meeslepende schrijftstijl van Sacha Voogd neemt de lezer al snel mee in een licht zinderend spannend verhaal. Er komt een soort van afwachting hoe de personages zich gaan gedragen. Meteen is er een soort van zekerheid dat er iets staat te gebeuren, maar daarnaast zorgt het niet weten wat voor onzekerheid. Mooi gedaan, maar de aanwezige onderhuidse spanning blijft wel voortdurend alleen maar een beetje doorkabbelen. Voor een spannende roman prima, maar een thrillerlezer zal hier misschien wat teleurgesteld worden. Het duurt net iets te lang voordat de spanning zich verhoogd en dat er echt schokkende dingen gebeuren. De afsluiting van Buitenzus is wat abrupt maar wel totaal onverwacht en dat maakt weer veel goed.

Buitenzus heeft een zinderende, onderhuidse spanning en een uiterst onverwachte afsluiting. Geen (vrouwen)thriller maar wel een fijn geschreven spannende roman.

3***

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op www.vrouwenthrillers.nl

Titel: Buitenzus| Auteur: Sacha Voogd| Uitgever: Aspekt| ISBN: 9789464628753 | oktober 2022

Verstrikt – Ivonne Wilken – Recensie

Geplaatst op 5 januari 20235 januari 2023 door Wendy Wenning

Ivonne Wilken schrijft vanuit Tromsø, een stad binnen de poolcirkel van Noorwegen. Na het schrijven van een aantal korte verhalen debuteerde ze in 2021 met Instinct. Verstrikt speelt zich af op een eiland in het adembenemende Oslofjord. Een eiland waar geen mens meer wil wonen, behalve Torril, een 70-jarige vrouw. Als haar zoon een briefje op het prikbord van de universiteit ophangt, met het aanbod voor goedkope woonruimte, met als tegenprestatie een beetje op zijn moeder te letten, reageert Ragnar. Hij is al geruime tijd op zoek naar betaalbare woonruimte. Wonen op een eiland dat zo goed als onbewoond is prikkelt zijn fantasie en zijn nieuwsgierigheid. Torril en Ragnar ontwikkelen een sterkte band, maar Ragnar krijgt ook last van hevige angsten. Torril herbergt een duister geheim en als Ragnar ontdekt wat dit is, weet hij niet wat hij ermee aanmoet.

‘Met welke van deze opties – zwijgen ten koste van de waarheid of spreken en veel leed veroorzaken – zou hij het beste kunnen leven?‘

Verstrikt omvat twee verhaallijnen en later in het verhaal komt er een kleine derde bij. Er is een summiere kennismaking met de personages en hun uitwerking blijft nog wat aan de vlakke kant. Te verwachten is dat er tijdens verloop van het verhaal de karakters dieper uitgewerkt worden, maar helaas wordt dit niet gedaan zoals gedacht. Al laat Ragnar wel een indruk achter, mede door de wijze waarop Wilken zijn angsten beschrijft. Het personage van de derde verhaallijn wekt nieuwsgierigheid op en maakt het geheel wat mysterieus. Het verhaal kenmerkt zich sowieso door veel geheimen en ongrijpbaarheid.

‘Vol liefde legde ze haar hand op de boomstam, streelde de ruwe bast. Even waren ze alleen. Zij en haar boom. Haar steun en toeverlaat.‘

De schrijfstijl van Wilken is prettig toegankelijk en de sfeer die gecreëerd wordt doet sterk denken aan een domestic noir thriller. Maar er mist een bepaald spanningsniveau om echt in dit verhaal gezogen te worden. Ondanks dat er voldoende mysterie in zit blijft de spanning matig en gelijk met de personages mist de plot een diepere uitwerking. De ongrijpbaarheid en de sfeerbeschrijvingen maken Verstrikt een prima en zelfs originele thriller maar Wilken kan hiermee niet haar debuut Instinct evenaren.

3***

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op www.vrouwenthrillers.nl

Titel: Verstrikt| Auteur: Ivonne Wilken| Uitgever: Ellessy| ISBN: 9789464494167 | augustus 2022

Hondologie & Katologie – De vreemde en wonderlijke wetenschap van honden en katten-Stefan Gates

Geplaatst op 23 november 202223 november 2022 door Wendy Wenning

Stefan is een eigenzinnige man die de bizarre en fascinerende wetenschap onderzoekt die schuilgaat achter het dagelijks leven. Hij heeft boeken geschreven over voedsel, honden, katten, insecten en scheten, en hij is ook een voedselavonturier, BBC-tv-presentator en schrijver die houdt van de buitengewone kant van voedsel. Samen met zijn krakkemikkige hond Blue schreef hij Dogology (de vreemde en wonderlijke wetenschap van honden), en met zijn slecht genaamde kat Cheeky schreef hij Catology (de vreemde en wonderlijke wetenschap van katten). En nu liggen deze boeken vertaald in de winkel: Hondologie en Katologie.

Hondologie (achterflap)

Al duizenden jaren worden honden als huisdier gehouden, maar nog steeds zit onze harige metgezel vol mysteries. Waarom kwispelt een hond eigenlijk? Kunnen honden epilepsie of andere ziektes ruiken? Wat hoort je viervoeter als jij praat? En is het je weleens opgevallen dat honden poepen met hun snuit richting het noorden? ‘Hondologie’ ontdekt op zeer (on)wetenschappelijke wijze de bizarre, fascinerende en vaak hilarische wereld van de hond. Met een hoop interessante feitjes en een flinke dosis humor krijg je een inkijkje in wat er in de kop van je beste vriendje omgaat.

Katologie (achterflap)

Wat is een kat? Al eeuwenlang hebben de knapste koppen zich gebogen over deze essentiële vraag. En nu is daar, en op vele andere zeer belangrijke katgerelateerde vragen, eindelijk het antwoord. Waarom laten katten bijvoorbeeld (bijna nooit) scheetjes maar honden wel? Kunnen katten dromen of concepten als liefde en zwaartekracht begrijpen? Wat gebeurt er tijdens een catfight? En misschien wel de belangrijkste vraag: wat doet een kat toch als zij door het kattenluikje de wijde wereld intrekt? Met een hoop interessante feitjes en flinke dosis humor vertelt Stefan Gates je in ‘Katologie’ alles wat je altijd al had willen weten over je mysterieuze harige pluizenbol.

Naast dat boeken een grote liefde van mij zijn, ben ik ook een groot dierliefhebber. Vooral honden en katten hebben een grote aantrekkingskracht op mij, zelf bezit ik momenteel twee honden en twee katten. Toen ik deze boeken zag liggen was mijn interesse gelijk gewekt en was dan ook zeer verheugd deze boeken te mogen lezen en te recenseren.

Recensie

De boeken zijn uitgevoerd in een fluweelachtig aanvoelende hardback met een leeslint. Op de cover van Hondologie staat een grappige uitziende tekening van een hond en daar staan al wat wetenswaardigheden bij en dit gaat ook op voor de cover van Katologie. Covers die opvallen in de boekhandel.

De boeken starten met een ontzettend onwetenschappelijke inleiding zoals de auteur het noemt. Hier zien we al een klein stukje humor, en die humor zal regelmatig terug te vinden zijn. Ieder boek omvat tien hoofdstukken. Een voorbeeld: hoofdstuk 4. Weerzinwekkende anatomie van de hond. Nog een voorbeeld maar nu uit Katologie: hoofdstuk 5. De rare wetenschap van de kat. Dit geeft al een beetje een idee wat te verwachten is van deze boeken.

Kampioen verspringen

De verste officieel geregistreerde sprong van een kat is 182,88 cm volgens het Guinness Book of Records. De kat heette Alley.

Hondologie en Katologie van Stefan Gates zijn net even iets anders dan al die andere boeken met wetenswaardigheden over honden en katten. Onder andere door de humor, maar ook door meer aparte weetjes en omdat er regelmatig dieper wordt ingegaan op de psyche van het dier. Een voorbeeld hiervan is de vraag of honden zich schuldig kunnen voelen en kunnen katten geluk voelen? Maar ook krijgt de lezer antwoord op de vraag waarom blaffen honden en waarom blaffen katten niet? Ook al denk je al veel te weten over honden en katten, Gates weet alsnog te verrassen met deze boeken.

Bonusbotten

De gemiddelde hond heeft 319 botten, de mens heeft er maar 206.

Dit zijn geweldige boeken die een liefhebber in huis moet hebben. Origineel, mooi uitgevoerd, en leerzaam met een heerlijk vleugje humor. Een perfect cadeau voor de dierenliefhebber en boekenwurm.

5*****

Wendy Wenning

Met dank aan Mus Boeken voor het beschikbaar stellen van de recensie-exemplaren

Slipjacht – Jowi Schmitz – Recensie

Geplaatst op 16 november 202216 november 2022 door Wendy Wenning

Jowi Schmitz debuteerde in 2005 met Leopold, een roman die verscheen bij uitgeverij Cossee. Haar tweede roman Kus van je zus verscheen twee jaar later bij dezelfde uitgeverij en werd genomineerd voor de BNG prijs. In 2012 werd het jeugddebuut van Schmitz: Ik heet Olivia en daar kan ik ook niks aan doen bekroond met de Vlag en Wimpel, daarna kreeg het ook nog de Luchs-prijs van Die Zeit en Radio Bremen. In 2013 verscheen haar kinderthriller Schat onder de stad. De blog die ze bijhield over haar te vroeg geboren zoon verscheen in 2014 en won de Inktslaafliteratuurprijs 2014. Jowi Schmitz geeft ook les aan de Schrijversacademie, organiseert een kinderfilosofiefestival en wil graag een animatiefilmpje maken. Tevens schrijft ze een column voor het Schrijven Magazine, over hoe dat moet, schrijven. Slipjacht is een novelle uit de serie Kluitman-novelles, spannende boekjes van ongeveer 120 bladzijden.

Matteo woont volgens hem in de saaiste buitenwijk van Nederland. Matteo heeft geen vrienden en ook op school klikt het niet met zijn klasgenoten. Hij is de sukkel, het buitenbeentje en de driftkop. Hij tekent veel, maar geen gewone tekeningen. Bloederige tekeningen en als zijn vader dit ontdekt moet hij naar een therapeut. Maar dat wil hij niet en ook wil hij eigenlijk niet mee met het schoolkamp. Als hij eenmaal met zijn klas op kamp is, op de Veluwe, bedenkt hij zich geen moment en gaat hij er vandoor. De bossen in en zorgen dat niemand hem vindt. Maar hij is niet alleen in het bos. Er is iemand die nog veel ongelukkiger is dan hij, maar ook gevaarlijk …

‘Een diepe rafelige snee in zijn zij, bloed dat eruit gutst. Matteo zit met half dichtgeknepen ogen naar zijn vader te kijken.’

De eerste regel van Slipjacht pakt gelijk en het eerste hoofdstuk maakt meteen al duidelijk dat Matteo niet gelukkig is. Vanuit het perspectief van Matteo, in de derde persoon, volgt men zijn belevenissen. Schmitz weet dit personage gelijk zo neer te zetten dat er vanuit de lezer veel sympathie is. Een beetje medelijden zelfs. Een jongen die nergens bij lijkt te horen en momenteel alleen met zijn vader leeft. De tekeningen die hij maakt maken wel duidelijk dat deze jongen behoorlijk in de war is, maar vooral eenzaam. Hij voelt zich anders en kan daarom moeilijk aansluiting vinden. Maar ook juist hij wordt regelmatig gepest en nu op schoolkamp gaat het gelijk mis. Een reden voor Matteo om van het kamp weg te lopen.

‘Het was dom van dit kind om me wakker te maken.‘

Met vlotte pen geschreven zet de auteur een avontuurlijk verhaal neer, waarbij de fantasie van de doelgroep sterk aangesproken wordt. Tevens is alles zo beschreven, waaronder de gevoelens van Matteo, dat het herkenbaar is voor de doelgroep. Er zijn cursief geschreven hoofdstukken die verhalen vanuit een ander perspectief en ook hier zijn de gevoelens en gedachten herkenbaar en indringend beschreven. Er is weinig voorspelbaarheid waardoor het verhaal van begin tot eind een fijne spanningsboog heeft en het boek zich moeilijk laat wegleggen. Sowieso is een novelle uitermate geschikt voor de drukke jeugd van tegenwoordig, een boekje van net 112 bladzijden en wat dus niet veel tijd kost om uit te lezen. Wel lijkt er door het laatste hoofdstuk een onvolledige afsluiting te zijn, er blijft toch nog een vraag onbeantwoord. Het avontuur, een bijzondere vriendschap en een spannende, ietwat mysterieuze tweede verhaallijn maken van Slipjacht een enerverende novelle.

4****

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op www.vrouwenthrillers.nl

Magma – Carina van Leeuwen – Recensie

Geplaatst op 1 november 20221 november 2022 door Wendy Wenning

Carina van Leeuwen werkt voor de politie Amsterdam als inspecteur/forensisch specialist in het cold case team. Eerder schreef zij de thrillerserie Unit Plaats Delict – Vuurproef, Koud spoor en Nachtvlinder – die zich afpeelt in de wereld van forensisch rechercheur Renee Spaan van het Haagse politiebureau Donumstraat. Ook Magma, het eerste deel van een trilogie, speelt zich af in Den Haag, maar nu geen rechercheur maar een journaliste, oorlogscorrespondent als hoofdpersoon.

Lyn Riley, journaliste en oorlogscorrespondent is al meer dan dertig jaar weg uit Nederland. Maar nog altijd blijft ze op de hoogte van het nieuws uit Nederland. Als ze het nieuws leest dat de stoffelijke resten, die drie jaar eerder in een autowrak zijn gevonden, toebehoren aan een vermiste docent, is gelijk haar aandacht gewekt. Waarom de identificatie zolang heeft geduurd is de grote vraag.

Er wordt een speciaal rechercheteam voor vermissingen opgericht, waar ook Lyn aan toegevoegd wordt. Het team onderzoekt de verdwijning van de 18-jarige Sasha jaren geleden. Een verdwijning waar toen weinig mee gedaan is, in tegenstelling tot de verdwijning van de dochter van de toenmalige minister van justitie. Het onderzoek krijgt veel tegenstand vanuit politieke hoek maar ook voor Lyn persoonlijk staat er nogal wat op het spel…

‘Het was alsof er iets verschoof in haar hoofd, alsof er een deurtje was geopend, de toegang naar herinneringen. Maar ook alsof ze ineens zag wat haar te doen stond.’

Magma start met een pakkende proloog en ook het eerste hoofdstuk laat intrigeren. Daarna is er de kennismaking met Lyn Riley, het hoofdpersonage in de trilogie. De lezer neemt weleens de auteur in gedachten bij het hoofdpersonage, maar in dit geval is dat wat lastig. Carina van Leeuwen is nog geen 1.60 m en Lyn is ruim 1.80 m. Maar toch lukt het om in de huid van dit personage te kruipen al blijft de lengte een beetje moeilijk voor te stellen. Een gevoelskwestie waarschijnlijk. Lyn krijgt al snel veel menselijkheid toebedeelt, zoals bijvoorbeeld de nachtmerries die ze aan haar werk als oorlogscorrespondent heeft overgehouden. Maar ze laat zich ook niet zo snel uit het veld slaan, en dit geeft dit personage een sterk karakter. Een gevierde en bekroonde reporter die de actualiteit in de moeilijkste omstandigheden heeft verslagen.

‘Na twee maanden in Nederland voelde Lyn zich nog steeds een vreemdeling. Ze was er ook langer weg dan dat ze er gewoond had, maar bovenal had ze elke link die ze er mee had doorgeknipt en verdrongen.’

Carina van Leeuwen beschikt over een fijne, soepele schrijfstijl en weet ook de spanning een mooie balans mee te geven. De beeldende verteltrant trekt de lezer het boek in, en vanuit een wisselend perspectief sleept het verhaal mee als een spannende dramaserie.

Soms doet Magma on-Nederlands aan, dit misschien wel omdat Lyn jaren weg is geweest uit Nederland en vanwege haar naam. Maar ook wel omdat het wat doet denken aan de thrillers van bijvoorbeeld M.J. Arlidge. Wel een andere opzet, en de politieke spelletjes die in dit boek gespeeld worden, geven juist wel een typisch Nederlands gevoel. Ondanks dat dit boek een totaal ander hoofdpersonage heeft dan in de vorige boeken van deze auteur, is haar werkervaring hier zeker tastbaar. Tevens wordt er regelmatig teruggekoppeld naar bestaande zaken. Dit geeft meer geloofwaardigheid en laat zien dat de auteur weet waar ze over praat. Misschien valt er aan de originaliteit wat te tornen, zeker wat betreft de politieke spelletjes, maar Magma is spannend genoeg om dat terzijde te leggen.

Magma is spannend en interessant, deze thriller maakt een goede eerste indruk.

4****

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Lucy #3 – Hanneke Meier – Recensie

Geplaatst op 24 oktober 202223 oktober 2022 door Wendy Wenning

Lucy 3# is het laatste deel van spannende en meeslepende serie Lucy, geschreven door Hanneke Meier. De finale van het gruwelijke spel BLOED komt eraan en Lucy is volop bezig met de voorbereidingen. Het spel wordt steeds gewelddadiger, het publiek vindt het prachtig en smult ervan. De overgebleven deelnemers hebben maar één doel voor ogen, winnen! Maar Lucy wil dat het stopt en ze bedenkt een plan om degene die verantwoordelijk is voor dit spel uit te schakelen. Met gevaar voor eigen leven.

Na de cliffhanger als afsluiting in Lucy #2 is het rap en enthousiast weer doorlezen in Lucy #3. Er komt nog meer tempo in het geheel en alle ogen zijn op Lucy gericht. Eerder was men er achtergekomen wie dit spel heeft bedacht en waarom. Dit zorgde voor een onverwachte wending en nu is de jacht geopend. Samen met hulp van buitenaf zet Lucy alles op alles om de verantwoordelijke te dwarsbomen, maar andersom wordt er ook op haar gejaagd. Bloedstollende scenes volgen en niet iedereen komt er ongeschonden vanaf. Voor Lucy nog meer een reden om de verantwoordelijke voorgoed uit te schakelen.

Naarmate het verloop gaat het tempo steeds verder omhoog en ook de spanning wordt flink opgevoerd. Meerdere gebeurtenissen laten naar adem snakken en de avonturen van Lucy laten wederom volledig meeslepen. Tijdens een harde strijd voelt Lucy zich als Jezebel, onder welke naam ze de game Attack’51 speelt. Onoverwinnelijk, maar door het verlies dat ze te dragen krijgt krijgt haar strijd een persoonlijk tintje en is het ook wraak wat meespeelt. Door een nare wending in het verhaal moet de verwachting over hoe het gaat aflopen flink bijgesteld worden. Het maakt zelfs wat verdrietig wat aangeeft dat er ook een fijne diepgang in het verhaal zit.

‘Uiteindelijk valt ze in slaap. Ze droomt dat ze Jezebel is en samen met haar twee handlangers, Eon en Astor, door de stad loopt. Ze hebben hun geweren in de hand en elke voorbijganger wordt in koelen bloede vermoord. Geen emotie, geen genade, geen spijt.‘

Met Lucy #3 wordt de serie afgesloten. Schokkende gebeurtenissen vallen ten deel en de lezer wordt volledig meegezogen in deze serie. Ondanks wat toekomstgerichte onderdelen blijft het verhaal toch een geloofwaardige setting behouden. Want waar ligt de grens voor iemand? Uit deze serie blijkt wel dat grenzen wel duidelijk verlegbaar zijn en dat veel geld tot andere gedachten kan brengen. Lucy #3 eindigt met een goede afloop en het verhaal is hiermee afgesloten. Toch lijkt er ook nog een kleine opening aanwezig te zijn dus wie weet zijn er in de toekomst nog meer avonturen van Lucy te lezen. Deze serie is het debuut van Hanneke Meier, hopelijk blijft het hier niet bij.

Lucy gaat een indruk achterlaten, filmisch geschreven en bloedstollend spannend.

4****

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Lucy #2 – Hanneke Meier – Recensie

Geplaatst op 22 oktober 202222 oktober 2022 door Wendy Wenning

Lucy #2 is het tweede deel van de Lucy-reeks. Na het eerste deel gelezen te hebben, is er een soort van dwang om meteen verder te gaan met het volgende deel. Lucy #1 zinderde van de spanning en er wordt dan ook graag doorgelezen. Door de spanning en door het willen weten hoe alles verder gaat. Lukt het Lucy om staande te blijven in het verschrikkelijke tv-spel?

Het is duidelijk dat de delen niet afzonderlijk gelezen kunnen worden. Maar wat wel prettig is dat de drie delen ieder ongeveer 100 bladzijden hebben. Dus een deel per avond is zeker haalbaar. Lucy zit nu midden in het gruwelijke spel BLOED. Ze maakt vrienden, maar ook zeker vijanden. Ze willen allemaal de winnaar zijn natuurlijk. Maar het spel wordt wel steeds grimmiger en hun opdrachten moeilijker. Ook gebeuren er dingen waardoor Lucy steeds meer begint te twijfelen aan de integriteit van het programma. Het liefst gooit ze de handdoek in de ring, maar voor Alec moet ze volhouden. Ze moet alles op alles zetten om dit te winnen, want anders zijn de gevolgen niet te overzien. Niet winnen is heel veel verliezen.

‘Haar lichaam schokt. Dit staat haaks tegenover haar normen en waarden. Dit is niet wie ze is.’

Ook in Lucy #2 is ruimte voor de romantiek en tevens is er een verdere uitwerking van een van de personages. Ook krijgen we meer te weten over het verleden van Lucy en de dood van haar man. Meier heeft naast een enerverende, ook een filmische schrijfstijl en de lezer krijgt dan ook regelmatig expliciete beelden voorgeschoteld.

Lucy krijgt meer privileges in het spel waar ze heel blij mee is, maar voor de organisatie is dit alleen maar om de kijkcijfers nog hoger te krijgen. Om verder te mogen met het spel moeten er aanpassingen gedaan worden, aan de deelnemers zelf, waar Lucy niet zo blij mee is. Ook dit is een blik in een eventuele toekomst waar nogal wat haken en ogen aanzitten. Zo’n toekomstbeeld waar vooral de privacy van de mens mee in het geding komt. Zo doet het tv-spel lichtjes denken aan een serie geschreven door Lara Reims. Niet door het spel op zich, maar wel door die aanpassingen bij een mens. Net als in het eerste deel is ook in Lucy #2 sprake van een bijna voortdurende spanning. Af en toe valt de spanning even weg als de personages meer uitgewerkt worden, maar daar is die spanning dan ook even niet nodig. Zorgt juist even voor een fijn rustmoment.

De strijd van Lucy blijft intrigeren en meeslepen, tevens is er een grote bewondering voor deze sterke vrouw. Een gewone vrouw die door omstandigheden gedwongen wordt haar grenzen te verleggen. Lucy #2 eindigt met een mooie cliffhanger en wederom is het snel doorgaan om het laatste deel te gaan lezen.

4****

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Lucy #1 – Hanneke Meier – Recensie

Geplaatst op 18 oktober 202218 oktober 2022 door Wendy Wenning

Hanneke Meier is altijd al creatief geweest wat er met een omweg voor heeft gezorgd dat ze met haar bedrijf foto’s voor fotografen bewerkt. Hanneke schrijft al zolang ze zich kan herinneren. Een toevallige opmerking van haar man leidde tot het schrijven van Lucy.

Lucy de Koning woont samen met zoontje Alec. Anderhalf jaar geleden is haar man Merijn overleden en sindsdien moet Lucy het zelf zien te redden. Ze maakt lange dagen met haar werk in het ziekenhuis en kan zich daarmee financieel net redden. Maar over een paar jaar moet Alec wel naar de basisschool. De basisschool waar zij Alec voor in wilt schrijven is ontzettend duur, dat kan zij nooit betalen. In haar vrije tijd is Lucy een fervent gamer. Dan wijst broer Julian haar op een tv-spel waar een miljoen e-credits te winnen is. Lucy schrijft zich in en voordat ze precies weet wat ze allemaal moet doen tekent ze het contract. Maar dan blijkt het spel niet zomaar een spel te zijn, maar ze kan niet meer terug…

Dit eerste deel van deze spannende serie begint redelijk kalm en onschuldig. Lucy, een jonge vrouw die een zware tijd heeft meegemaakt, en nu de boel zo’n beetje weer op de rit heeft. Beetje bij beetje komt de lezer erachter wat er in het verleden gebeurd is en waardoor haar man is overleden. Zoals al snel te merken is aan de term e-credits speelt dit verhaal zich in een nabije toekomst af. Een geloofwaardige setting al is het misschien niet te hopen dat bepaalde dingen echt een toekomstvisie zijn. Voor het tv-spel moet Lucy drie weken met de andere kandidaten op een locatie verblijven. Lucy is een ontzettend goede gamer en ze gaat er met een goed gevoel naartoe. Eenmaal daar aangekomen zijn er dingen waardoor Lucy zich begint af te vragen waar ze aan begonnen is. En dan blijkt dat dit tv-spel wel heel erg ver gaat en dat er behoorlijk wat op het spel staat. Vanaf dat moment is er een rollercoaster van gebeurtenissen en er is voortdurend een hoge spanning aanwezig.

‘Ze huivert bij de gedachte aan wat ze heeft gedaan en de euforie die ze op het dak ervoer is compleet verdwenen. Dan denkt ze aan Alec en een vage glimlach verschijnt op haar gezicht. Ze heeft het gered en is een stap verder in dit vreemde en afschuwelijke spel.’

In Lucy#1 is het een keihard tv-spel waar alles omdraait, een spel waar het handelt om leven en dood. Toch is er tussendoor ruimte voor andere dingen zoals bijvoorbeeld een onverwachte opbloeiende liefde. Al maakt dit het er niet altijd makkelijker op. Het hoofdpersonage Lucy wordt goed uitgewerkt, het boek verhaalt ook vanuit haar perspectief, maar andere personages blijven nog wat achter. Ook een personage dat tijdens het spel dichtbij haar staat. Maar toch gaat daar wel veel sympathie naartoe, net als dat er met Lucy gelijk al een goede klik is. Dit verhaal doet misschien denken aan bijvoorbeeld The Hunger Games, maar tijdens het lezen is er regelmatig het big brother is watching you gevoel.

Meier heeft een enerverende verteltrant en dit eerste deel van Lucy is bloedspannend en intrigerend. Na het lezen van het eerste deel ben je verkocht en is het snel door met het volgende deel!

4****

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Het grachtenhuis – Rachel van Charante – Recensie

Geplaatst op 7 oktober 20227 oktober 2022 door Wendy Wenning

Rachel van Charante woont in Lochem en werkt als freelance tekstschrijver. Haar debuut Het schuilhuis is een bestseller.

Het is 1942. Omdat haar man is omgekomen aan het front, woont Heleen tijdelijk bij haar ouders op de boerderij in Lochem. Haar ouders proberen haar te koppelen maar Heleen heeft andere plannen. Ze wil terug naar Amsterdam, waar ze haar leven had opgebouwd. Het lukt haar een baan te vinden bij een advocatenkantoor in Amsterdam, en via het kantoor vind ze ook woonruimte. Maar als ze erachter komt dat haar baas in dienst is van het Duitse rijk begint ze te twijfelen. Ze besluit het aan te kijken, misschien heeft het ook wel voordelen en kan ze op deze manier haar beste vriendin, die Joods is, helpen.

Maastricht, december 2021 – Joyce is samen met haar moeder bij de neuroloog. Haar moeder krijgt de diagnose Alzheimer. Om het proces te vertragen is het belangrijk haar moeder mentaal te blijven stimuleren door bijvoorbeeld herinneringen op te halen van vroeger. Als Joyce oude foto’s van haar moeder tevoorschijn haalt, komt ze een foto van haar opa tegen. Die heeft ze nooit gekend, maar er blijkt wel een verleden aan deze man te hangen.

‘Geritsel. Takken knappen onder zijn laarzen. Hij is angstaanjagend dichtbij. Ik druk mijn gezicht tegen de drassige grond en knijp mijn ogen dicht. De geur van vochtige aarde en rottend blad dringt mijn neusgaten binnen.’

Het grachtenhuis verhaalt vanuit de perspectieven van Heleen en Joyce, beiden vanuit de eerste persoon. In de eerste hoofdstukken wordt in beide verhaallijnen veel informatie gegeven waardoor er een mooie ondergrond ontstaat. Vanuit die ondergrond bouwt van Charante het verhaal verder op. De personages worden levensecht neergezet waardoor het voelt alsof ze dichtbij staan en door het hele verhaal heen is het intens meeleven. Rachel van Charante heeft een filmische schrijfstijl en weet hiermee indringende beelden voor te zetten. Vooral de verhaallijn van Heleen laat beelden achter op het netvlies die niet altijd even makkelijk weg te vagen zijn. Maar ook in de verhaallijn van Joyce zijn er gevoelige fragmenten die wel even bijblijven vooral als het over de ziekte van Alzheimer gaat.

‘Langzaam draait mijn moeder haar hoofd naar de neuroloog. Ze kijkt hem aan met een lege blik, alsof ze uit haar lichaam getreden is.’

Dit boek weet in al zijn facetten van begin tot eind volledig te boeien en mee te slepen. Een prachtig verhaal maar niet zo dat alles een goede afloop heeft. Hiermee weet van Charante des te meer geloofwaardigheid aan het verhaal mee te geven. De verhaallijnen worden netjes uitgewerkt zonder losse eindjes achter te laten. Het grachtenhuis lijkt in eerste instantie alleen een oorlogsroman, maar dit boek is veel meer. De auteur slaagt er op een mooie manier in het heden en verleden met elkaar te verbinden en zo ook het verleden weer actueel te laten zijn. Met haar debuut bewees Rachel van Charante al te kunnen schrijven, en met Het grachtenhuis zet ze zich zeker definitief op de kaart. Ze heeft wederom een indrukwekkende bestseller geschreven en een verfilming zou op zijn plaats zijn.

5*****

Wendy Wenning

Opa Goochel – Yvonne Deinert – Recensie

Geplaatst op 6 oktober 20226 oktober 2022 door Wendy Wenning

Over de auteur
Yvonne Deinert (Amsterdam, 1965) werkt als programmamanager in de zorg. In mei 2014 debuteerde Yvonne bij uitgeverij LetterRijn met haar eerste Young Adult, Het midden van nergens. In november 2016 kwam de opvolger Rauw uit.
Tijdens haar werk zag ze de gevolgen van dementie voor het functioneren van mensen én voor hun omgeving. Dit raakte haar en inspireerde haar tot het schrijven van Opa Goochel.

Het verhaal
Roem heeft een beroemde opa. Zijn opa was de beste goochelaar ter wereld: Magische Midas. Hij heeft zelfs een keer een heel belangrijke prijs gewonnen. Roem is nog samen met zijn moeder en oma bij de wedstrijd geweest, in Parijs. Roem wil zelf ook goochelaar worden en heeft al veel trucs geleerd. Maar voor het leren van grote trucs moet hij nog wachten, hij moet minstens twaalf jaar oud zijn. Roem is net tien jaar geworden dus nog twee jaar, maar zijn opa wordt wel steeds vergeetachtiger. En Roem wil ook niet wachten tot hij twaalf jaar oud wordt, dus hij heeft haast om die grote en belangrijke trucs te leren. Maar gaat dit wel op tijd lukken?

Bij opa staat een kluis en daar zit een schriftje in met alle goochelgeheimen. Maar zonder de sleutel kan Roem er niet bij. Elk jaar is er op school een herfstfeest en de school heeft gevraagd of hij en zijn opa kunnen optreden. Maar Roem zijn moeder vindt dat geen goed idee want dat is veel te vermoeiend voor opa. Toch als de meester nog eens aan Roem vraagt, zegt Roem toe. Maar zijn opa begint steeds meer te vergeten en hij lijkt tegenwoordig steeds vaker de weg kwijt te zijn. Roem snapt het niet helemaal, hij baalt ervan dat zijn opa hem geen nieuwe en grote trucs wil leren.

Recensie

‘Roem kijkt vol spanning naar de gerimpelde goochelhanden van opa. Zal de truc vandaag goed gaan?’

Opa Goochel is een leesboek voor kinderen van 8-10 jaar. Het verhaal wordt vertelt vanuit het perspectief van de alwetende verteller, in de derde persoon. Het begint met dat Roem bij zijn opa is. De moeder van Roem is huisarts en als zij nog aan het werk is, gaat Roem altijd naar zijn opa. Dat is ook altijd leuk, want dan kan hij goocheltrucs leren. Maar de laatste tijd wordt het minder en ook nu vergist zijn opa zich weer met een truc. Er zijn steeds meer momenten dat opa het even niet meer weet, wat voor behoorlijk wat frustratie zorgt voor Roem. Zo wordt de (jonge) lezer meegenomen in een verhaal met het belangrijke thema Alzheimer.

Yvonne Deinert heeft in eenvoudige taal een luchtig verhaal om dit thema gebouwd. Luchtig maar ook leerzaam waardoor het thema meer begrijpelijk wordt voor kinderen. Zodat ze snappen waarom opa of oma zo doet, en waarom er dan bepaalde beslissingen moeten worden genomen. Ook laat Deinert het van verschillende kanten zien. Hoe is het voor degene die begint met dementeren en die zijn leven voorbij ziet gaan, maar ook hoe het is voor de mensen die dichtbij degene staan. Een dochter die haar vader kwijtraakt in de vergetelheid. Een jongen die zijn opa ziet veranderen en daarmee misschien zijn droom niet kan verwezenlijken. Als je het zelf hebt meegemaakt, dan zie je dat de auteur precies de belangrijke dingen aanstipt. De eerste kleine veranderingen die al voor waakzaamheid zorgen tot het moment dat er nog nauwelijks herkenning is en het geheugen onherstelbaar beschadigd is.

Opa Goochel is een kinderboek en zo moet het ook gelezen worden. Vandaar ook die fijne luchtigheid die Deinert door het hele verhaal weet te behouden. Met vlotte pen geschreven in een meeslepende verteltrant en in een prachtig jasje gestoken. Maar chroom vooral niet als oudere ook dit boek te lezen en kom erachter waarom het belangrijk is dat jouw kinderen dit boek gaan lezen. Het is niet alleen leerzaam maar ook gewoon een heel leuk en soms zelfs ontroerend verhaal. Dit heeft de auteur goed gedaan!

4****

Wendy Wenning

De royalty’s van Opa Goochel zullen worden gedoneerd aan Stichting Alzheimer Delft – Westland – Oostland (DWO).

Lees hier de preview van Opa Goochel

Koraalrif – Suzanne Vermeer – Recensie

Geplaatst op 5 oktober 20226 oktober 2022 door Wendy Wenning

Koraalrif is het vervolg op het spannende Roadtrip. Roadtrip is een intrigerende en onvoorspelbare thriller. Deze thriller eindigde met een cliffhanger die met smacht liet uitkijken naar het vervolg. In Koraalrif wordt Paula Visser door de weduwe van Jim om hulp gevraagd. Jim werd zeven jaar geleden in verband gebracht met de verdachte dood van zijn assistent Lucy. Paula maakt samen met privédective Stewart een reis door Amerika om zo het leven van Lucy te ontrafelen. Maar niet iedereen is het hier mee eens, ze krijgen behoorlijk wat tegenwerking en vooral het leven van Paula lijkt meerdere malen in gevaar.

Koraalrif kan zelfstandig gelezen worden, maar toch is het aan raden om eerst Roadtrip te lezen om een aantal dingen duidelijk te krijgen. In Koraalrif wordt het verhaal vertelt vanuit Paula, in de eerste persoon. Er zijn cursief gedrukte hoofdstukken die verhalen vanuit een onbekende. Na het lezen van Roadtrip is er een bepaalde verwachting opgewekt en het is dan ook een teleurstelling als de eerste hoofdstukken van Koraalrif op de een of andere manier niet weten te pakken. Het is allemaal wat warrig en er is dan ook weinig uitdaging om door te lezen. De enige reden om toch het verhaal verder te volgen is de hoop dat het beter gaat worden. Sowieso wordt de verwachting een spannende thriller te lezen al snel tenietgedaan, dit voelt meer als een detectiveroman. De speurtocht speelt zich af in meerdere landen, wat een reis op zich zou kunnen zijn, maar hier mist een net iets meer uitgebreide beeldende beschrijving van die landen.

De personages laten geen blijvende indruk na. Verwacht was dat de personages verder werden uitgewerkt, maar ook hier laat de auteur steken vallen. Weinig diepgang en over de hele linie heeft Koraalrif te weinig spanning. Jammer dat een boek zoals Roadtrip op deze manier vervolgd wordt omdat er eigenlijk niets speciaals toegevoegd wordt. Het laat dan ook twijfelen om in de toekomst wederom een boek van deze auteur op te pakken. Misschien wel weer een volledig losstaand verhaal, maar als het zoals dit concept is dan wordt het waarschijnlijk wel overgeslagen.

2**

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Obsessie – Jet van Vuuren – Recensie

Geplaatst op 31 augustus 202230 augustus 2022 door Wendy Wenning

Jet van Vuuren schreef in 2011 haar eerste thriller en heeft inmiddels heel wat thrillers op haar naam staan. Oer-Hollandse thrillers met vrouwen in de hoofdrol. Herkenbare vrouwen, maar wel vrouwen met een bepaalde achtergrond.

Laura is na veel vallen en opstaan eindelijk gelukkig met Kees, een avontuurlijke vlieginstructeur. Maar dan verongelukt Kees met een vliegongeval en Laura stort volledig in. Hij laat haar niet alleen achter met veel verdriet maar er blijken ook veel schulden te zijn. Als toevallig een oude huisgenoot van haar contact zoekt, besluit ze tijdelijk bij hem in te trekken om even tot rust te komen. Maar dan lijkt het verleden haar in te halen en komen er alleen maar meer problemen bij. Lukt het Laura om uit de ellende te komen?

‘Kees was dood. Het licht in haar leven was voorgoed gedoofd. De maand april was tot nu toe dan nog zo zonnig en stralend, voor Laura was alles inktzwart.’

Obsessie verhaalt vanuit het perspectief van Laura, vanuit de derde persoon. Het verhaal heeft een vliegende start en het kost dan ook totaal geen moeite om in het verhaal te komen. Er is gelijk veel sympathie voor Laura vanwege de problemen die ze na de dood van haar man op haar bordje krijgt. Wel komt er gelijk de vraag op hoe haar verleden in elkaar zit en waarom het zo lang heeft geduurd voordat ze de ware tegenkwam. Dat laatste wordt niet echt duidelijk, maar beetje bij beetje komen we er wel achter wat er in haar jeugd is gebeurd. Het volledig ontrafelen heeft zijn tijd nodig en dat maakt dat het verhaal blijft intrigeren. Alle personages hebben zo hun eigen geheimen en de personages zijn eerst best moeilijk te doorgronden. Van Vuuren weet de lezer hiermee ook goed te bespelen al zijn door de hints die gegeven worden niet alle plotwendingen onverwacht. Er is een personage die toch een bepaald gevoel opwekt al blijven er nog wat twijfels rondwaren. In ieder geval zal niet elke lezer op het verkeerde been te zetten zijn, maar dit is niet van invloed op de spanningsboog.

De fijne, soepele schrijfstijl van de auteur maakt Obsessie toegankelijk voor een grote doelgroep. Korte, krachtige zinnen en geen onnodige details. De boeken van Jet van Vuuren doen soms lichtjes denken aan de boeken van Suzanne Vermeer, maar die van Van Vuuren hebben net dat beetje meer. Juist door een verknipte vrouwengeest te gebruiken. Al gaat dat in deze thriller niet helemaal op naar mijn mening, daar het niet alleen om een verknipte vrouwengeest draait. De titel van het boek Obsessie verklapt al gelijk een belangrijk thema in deze thriller en tijdens het lezen wordt het ook steeds meer duidelijk. Alleen kan de lezer ook nog wel eens verrast worden in dit opzicht…

Obsessie is een spannende thriller met intrigerende personages en een thema met verrassingen.

3½***

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Zes seconden: De laatste Afrekening – Daniëlle Bakhuis -Recensie

Geplaatst op 23 augustus 202218 augustus 2022 door Wendy Wenning

Daniëlle Bakhuis is journaliste en schrijfster. Ruim twintig jaar is ze werkzaam geweest als redacteur bij onder andere CosmoGIRL! en Girlz. Tegenwoordig schrijft ze niet meer zoveel voor tijdschriften, maar richt ze zich meer op het schrijven van boeken en het geven van lezingen en workshops. In 2014 verscheen Zes seconden, en nu in 2022 is het vervolg Zes seconden: De laatste Afrekening verschenen.

Tess is enige tijd geleden samen met haar vader verhuisd naar Westerveen. Ze komt er al snel achter dat alle jongeren in de ban zijn van opdrachten die precies zes seconden duren. Door haar nieuwe vrienden wordt ze op de hoogte gebracht hoe het zit met die opdrachten en ook over het Feest en de Afrekening die daarop volgde. De Afrekening is een illegaal spel waarbij een slachtoffer zes seconden lang in elkaar wordt getrapt. Nu willen ze zelf een Feest geven in de oude gevangenis aan de rand van het dorp. Maar dan gaat de originele Organisatie zich ermee bemoeien…

‘Mijn mond wordt droog. Ik weet meteen wie het zijn. Ook al hadden ze de hazenmaskers niet opgehad, dan nog had ik geweten dat dit de originele Organisatie is.’

Het boek begint met een korte terugblik over wat in Zes seconden gebeurde. Erg summier en te weinig om na zo’n lange tijd alles nog precies te herinneren. Raadzaam is dus om eerst (weer) Zes seconden te lezen. In dit vervolg draait het wederom om de meest uiteenlopende opdrachten die men moet vervullen en men is zich aan het voorbereiden op het grote Feest.
In De laatste Afrekening wordt al snel duidelijk dat Tess de nodige geheimen heeft voor haar vrienden. Waarom haar vrienden bepaalde dingen niet mogen weten lijkt door een soort van schaamte te komen. Het verhuizen naar Westerveen is een nieuwe start en het verleden laat ze liever voor wat het is. Alles wat Tess heeft meegemaakt, maakt haar behoorlijk volwassen voor haar leeftijd. Maar langzaam lijkt het gordijn om haar geheimen naar beneden te vallen en is het niet alleen de Afrekening die haar wat nerveus maakt.

‘Ze denken dat dit een grap is. Ze denken dat dit erbij hoort.’

Naast een fijne spanningsboog heeft De laatste Afrekening ook meerdere thema’s in zich. Aanspreekbare thema’s voor de doelgroep. Zoals veel er voor over hebben om maar vrienden te hebben, en voortdurend je grenzen verleggen om deze dan ook weer bij je te houden. Maar dat dit ook te ver kan gaan, blijkt wel uit de opdrachten die ze uit moeten voeren. Het is dan ook niet te hopen dat de jongeren die dit boek lezen, dit na gaan spelen. Maar ondanks dat de opdrachten voor enige spanning zorgen, hangt er om de geheimen van Tess een groter spanningsveld. Hierin komen we ook wel het thema vooroordelen tegen, of juist de angst om veroordeeld te worden. Des te meer er bekend wordt over het verleden van Tess, des te meer is te begrijpen waarom zij zo volwassen lijkt. De grote ontknoping waarin duidelijk wordt wie degene is die achter de Organisatie zit zal niet voor elke lezer een verrassing zijn al wordt hierbij de spanning nog wel even fijn opgevoerd.

Zes seconden was origineel, aangrijpend en onthutsend. Dit boek De laatste Afrekening heeft niet helemaal de verwachting waargemaakt, maar is wel een mooie afsluiting en rond het verhaal goed af zonder losse eindjes achter te laten.

3***

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Sterrenstof – Martine Kamphuis – Recensie

Geplaatst op 9 augustus 20229 augustus 2022 door Wendy Wenning

Toen Wynone Post (WP) vier jaar oud was, kochten haar ouders een vervallen boerderij in Ouddorp, op het conservatieve Zuid-Hollandse eiland Goeree-Overflakkee. Daar, midden in de Bible Belt, gingen ze hun droom om een New Age Centrum te beginnen verwezenlijken. Vanaf dag één wordt WP op school gepest vanwege de activiteiten van haar ouders. Geen makkelijke jeugd voor WP en toen ze zestien was heeft ze besloten zo min mogelijk naar het werk van haar ouders te informeren. Nu werkt WP voor Greenpeace. Haar volgende missie is pas over een maand of drie en tot die tijd zal ze bij haar ouders verblijven. Hier ontmoet ze Delek, een charamatische man die workshops gaat geven. Ook krijgt ze weer contact met Sara, één van de pesters van vroeger. Maar Sara lijkt het zich niet te herinneren, ze doet in ieder geval of er nooit iets is gebeurd. Als de man van Sara plotseling overlijdt, lijkt het een natuurlijke dood te zijn maar WP heeft zo haar twijfels.

Sterrenstof is een korte spannende prequel van de Wynona Post-thrillers geschreven door Martine Kamphuis. In 2014 verscheen Alibi, in 2016 Spiegelbeeld en in 2017 Zondebok. Een trilogie waar WP – daar inmiddels psychologe – ook de hoofdrol speelt. Deze boeken gelezen te hebben is er best een goed beeld te schetsen van WP, maar deze prequel laat net iets meer zien. In een spannende setting maakt de lezer uitgebreid kennis met WP.

De proloog van Sterrenstof heeft een zodanige opzet dat er gelijk nieuwsgierigheid is naar de rest van het verhaal. Na de proloog is er de kennismaking met WP en wordt er een duidelijke beeld van haar verleden gegeven. Andere personages worden geïntroduceerd waar vooral veel belangstelling is voor Delek. Deze man heeft iets duisters over zich, maar ook heeft hij dat charisma waardoor hij makkelijk het vertrouwen wint van mensen. En dan Sara, die de hulp van WP inschakelt zodat zij de workshops van Delek kan volgen. Interessante personages die het spanningsveld alleen maar verhogen. Kamphuis heeft een fijne toegankelijke schrijfstijl en zet personages zo neer dat het verhaal des te meer body krijgt. Sterrenstof is spannend, maar tevens wordt niet vergeten enige diepgang toe te voegen. Een kort spannend verhaal dat in alle opzichten compleet te noemen is. Meeslepend, enerverend en niet weg te leggen. En of je alle thrillers met WP nu al wel of niet gelezen hebt, Sterrenstof wekt genoeg nieuwgierigheid op om deze (weer) te gaan lezen.

Maak kennis met WP en laat je verrassen door dit spannende, maar soms ook duistere verhaal.

4****

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl

Een zee van tijd – Eva Nagelkerke – Recensie

Geplaatst op 2 augustus 20222 augustus 2022 door Wendy Wenning

Van het auteursduo Eva Nagelkerke zijn eerder thrillers verschenen bij De Crime Compagnie, toen nog onder de naam Eva Monté. Daarna zijn er twee thrillers verschenen bij HarperCollins Holland. Nu zijn Victoria en Alexandra weer terug bij De Crime Compagnie, hun nieuwe thriller Niet mijn droom verschijnt in 2023. Voor De verhalenfabriek, het zusje van De Crime Compagnie, schreven ze het kort verhaal Een zee van tijd.

In Een zee van tijd wordt Linde door de omstandigheden gedwongen een carrièreswitch te maken. Ze voelt zich aan het lijntje gehouden door haar minnaar Vincent en de carrière die haar voor ogen stond heeft zijn aantrekkingskracht verloren. En als ze dan ook nog iets ontdekt, hoeft het voor haar niet meer. Als haar vriendin Katja haar vraagt meewerkend partner te worden van een strandpaviljoen twijfelt ze heel even, maar dit is net wat ze nodig heeft. Maar of iedereen dit haar wel gunt is de vraag…

De proloog van Een zee van tijd heeft al veel spanning in zich. Ook tijdens de kennismaking met de Linde en de andere personages is er een goede spanning voelbaar en dit blijft voortduren tot aan het einde van het verhaal. De ontwikkelingen slepen de lezer mee en er zijn geen rustmomenten. Dit is ook niet nodig, want dit kortverhaal heeft maar 120 bladzijden en het is ook de bedoeling deze in een zucht uit te kunnen lezen.

De weg die Linde volgt is moedig, een succesvolle baan opzeggen voor iets waarvan niet van tevoren te voorspellen is of dit goed gaat lopen. Gedurfd dus en dit zorgt zeker voor bewondering. De proloog geeft al een beetje een voorspelling dat er iets gebeuren gaat, maar toch, als we eenmaal bij het gebeuren belanden blijkt het toch anders te zijn als verwacht. Het zijn maar 120 bladzijden, maar de auteurs slagen er prima in om al deze bladzijden volledig van spannende ontwikkelingen te voorzien. En ze weten niet alleen in dat ene gebeuren te verrassen, ook hebben ze een hele mooie plotwending in petto voor de lezer.

Een zee van tijd is is gewoon even lekker genieten van een kort spannend verhaal. Hier is altijd wel even tijd voor te maken.

4****

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder gepubliceerd op Vrouwenthrillers.nl