Dion Leonard is Australiër en woont in Edinburgh, Schotland. Hij is tweeënveertig jaar. Dion heeft niet alleen deelgenomen aan, maar is ook gefinisht in een paar van de zwaarste ultramarathons ter wereld, waaronder de veeleisende Marokkaanse Sahara, de 250 kilometer tellende Marathon des Sables (twee keer) en 250 kilometer door de Zuid-Afrikaanse Kalahariwoestijn (eveneens twee keer). Dion laatste reis door de Gobiwoestijn in China pakte heel bijzonder uit: hij raakte verslingerd aan een zwerfhondje (dat later Gobi is gedoopt) dat hem de hele week volgde en dat hun beider levens voorgoed veranderde.

Tweehonderdvijftig kilometer hardlopen door de Gobiwoestijn in China. Hij zou zo goed als een hele marathon per dag lopen en dat vier dagen achter elkaar, en op de vijfde dag bijna twee, met op de zesde dag een eindsprint van bijna tien kilometer per uur. Deze races worden ‘multistage ultra’s’ genoemd en je kunt je haast geen meedogenlozere beproeving van je mentale en fysieke weerstand voorstellen. Mensen zoals hij betalen duizenden dollars voor het recht zich in deze pure hel te storten.

Tijdens deze zware wedstrijd zag hij een zwerfhondje. Op een avond, toen iedereen aan het uitrusten was, probeerde het hondje bij iedereen wat eten af te troggelen. Van Dion kreeg het hondje niets. De volgende dag stond Dion aan de start van een nieuwe race toen plots het hondje aan zijn voeten stond. Het hondje keek gebiologeerd naar de felgele banden van zijn schoenen. Toen gebeurde er iets bizars. De hond keek op. De donkere ogen namen eerst zijn benen op, toen zijn in geel gehulde romp en ten slotte zijn gezicht. De ogen van de hond boorden zich recht in de zijne en Dion kon met geen mogelijkheid zijn blik afwenden. De race begon en de hond liep met hem mee. Na een halve kilometer is de hond niet meer te zien en Dion dacht dat hij waarschijnlijk terug was naar het kamp. Maar later was de hond er weer. Dit was het begin van de band tussen Dion en de hond.

Mijn reis met Gobi is een waargebeurd verhaal. Maar dit verhaal vertelt niet alleen over de bijzondere band tussen Dion en de hond. Dion vertelt ook over zijn moeilijke jeugd en hoe zijn fascinatie voor extreme sporten is ontstaan. Als je niet van extreme sporten houdt en vooral niet het hardlopen dat Dion doet dan kan het begin van dit boek even tegenvallen. Maar juist die fascinatie voor hardlopen vertelt veel over Dion. Die grote drang om te winnen komt voort uit zijn jeugd maar juist in de Gobiwoestijn komt hij voor situaties te staan die hem doen veranderen. En meedoen met dit soort wedstrijden getuigt van veel doorzettingsvermogen en grote geestelijke kracht.

Als hij de zwerfhond steeds meer onder zijn hoede neemt, vindt er een verandering bij Dion plaats. Als de race is afgelopen kan Dion geen afstand doen van het zwerfhondje, dat hij inmiddels Gobi noemt, en besluit haar mee te nemen naar huis. Maar een hond vanuit China overbrengen naar Edingburgh blijkt een bijna onmogelijke zaak te zijn. Dan laat Dion ook hierin zijn doorzettingsvermogen gelden.

Mijn reis met Gobi laat verwonderen over hoeveel veerkracht een mens kan beschikken. En laat zien wat een vriendschap met een dier kan betekenen en hoeveel invloed dit kan uitoefenen op het leven van een mens. Dion was door het hardlopen aan zware omstandigheden gewend, maar Gobi naar huis brengen was misschien wel de zwaarste opdracht die hij ooit had gehad. Ontroerend om te lezen hoeveel deze man over had voor een zwerfhond en hoeveel hulp hij kreeg om haar naar huis te krijgen. In het midden van het boek zit een fotokatern en de getoonde foto’s maken het verhaal helemaal compleet. Een verhaal over hoop en veerkracht en het ultieme bewijs dat honden en mensen echt elkaars vrienden kunnen zijn.

Wendy Wenning

Deze recensie is eerder verschenen op Boekenbijlage.nl

Titel: Mijn reis met Gobi| Auteur: Dion Leonard
Uitgever: HarperCollins Holland| ISBN: 9789402701029| Blz: 256
Vertaling: Linda Jansen |Verschijningsdatum: februari 2018

Mijn reis met Gobi is onder andere verkrijgbaar bij de lokale boekhandel of via:
Bol.com